Thursday, April 14, 2016

Λεκτική βία: Οι πραγματικές πληγές σε 14 φωτογραφίες που σοκάρουν

Τι θα συνέβαινε αν η λεκτική βία άφηνε τα ίδια σημάδια με την σωματική; Ο φωτογράφος Richard Johnson υπογραμμίζει πως ίσως έτσι να αποκτούσε μεγαλύτερη σοβαρότητα και προσπαθεί να το αποδείξει μέσα από το φωτογραφικό του project. 




O Johnson απεικονίζει την λεκτική βία πάνω στα πρόσωπα παιδιών και ενηλίκων και το αποτέλεσμα είναι απλά μοναδικό.
O ίδιος θεωρεί πως η λεκτική βία είναι ένα τεράστιο φαινόμενο στην κοινωνία μας. Η κακοποίηση δεν είναι μόνο φυσική, αλλά μπορεί να είναι και λεκτική και μάλιστα στην περίπτωση αυτή μπορεί να γίνει ακόμα πιο βίαιη. 

Δείτε τις απίστευτες φωτογραφίες: 




HΛΙΘΙΑ



ΧΑΖΗ



ΦΡΙΚΙΟ



ΦΥΤΟ



ΧΟΝΤΡΗ


ΑΣΧΗΜΟΣ



ΜΑΥΡΟΣ



ΓΚΕΪ


ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ



ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΑ



ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ



ΆΧΡΗΣΤΗ



ΔΕΙΛΟΣ


Tuesday, March 22, 2016

Ο δάσκαλος πρέπει να διδάσκει με τον τρόπο που μπορεί το παιδί να μάθει



Με αφορμή την παρουσία μου τους τελευταίους μήνες σε σχολική τάξη του γυμνασίου, μου γεννήθηκε η ανάγκη να μιλήσω για τη διαφοροποιημένη διδασκαλία και την τεράστια σημασία της, γράφει η Φένια Δούβου - Φιλόλογος και Ειδική Παιδαγωγός. Είναι μία θεώρηση της διδασκαλίας που βασίζεται στην προϋπόθεση ότι οι δάσκαλοι θα πρέπει να προσαρμόσουν την διδασκαλία τους στη διαφορετικότητα των μαθητών. Οι μαθητές σε μία σχολική τάξη διέπονται από εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά και αυτά θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, πριν εφαρμοστεί η διδασκαλία.

• Το μαθησιακό προφίλ του κάθε μαθητή, είναι διαφορετικό.
• Ο καθένας προέρχεται από διαφορετικό πολιτισμικό πλαίσιο.
• Έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα.
• Πολλοί απ' αυτούς έχουν μαθησιακές δυσκολίες.
• Έχουν διαφορετικά επίπεδα ετοιμότητας στο σχολείο.
• Έχουν διαφορετικό ρυθμό πρόσληψης πληροφοριών και νέων γνώσεων.
• Ενδέχεται να διακατέχονται από άγχος που προέρχεται από το οικογενειακό περιβάλλον.

Η ανάγκη για εφαρμογή της διαφοροποιημένης διδασκαλίας σήμερα, είναι επιτακτική, αν λάβουμε υπόψη όλους αυτούς τους παράγοντες. Οι παιδαγωγοί ως φορείς της εκπαίδευσης, θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τη διδασκαλία τους, προκειμένου να γίνει το μάθημα κατανοητό από όλα τα άτομα στη σχολική κοινότητα.




Για να υιοθετήσω τη διαφοροποιημένη διδασκαλία, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να συνδέω τους στόχους μου, με τα ενδιαφέροντα των μαθητών (όπου βέβαια, αυτό είναι εφικτό). Π.χ. στο μάθημα της έκθεσης, να δοθεί ένα θέμα προσιτό και κοντά στα ενδιαφέροντα των μαθητών, στο μάθημα της γεωμετρίας να γίνεται το μάθημα διαδραστικά, προκειμένου να μην γίνει ανιαρό για ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Ακόμη είναι απαραίτητο να προσαρμόσω την αξιολόγηση στον ιδιαίτερο τύπο κάθε μαθητή και να αποφευχθεί κάθε είδους αξιολόγηση που προκαλεί άγχος.

Επιπλέον, επιδιώκω τη συνεργασία και αποφεύγω τη στείρα μάθηση και παπαγαλία. Το εκπαιδευτικό σύστημα, σήμερα, οξύνει το επιφανειακό διάβασμα και τη βαθμοθηρία, με αποτέλεσμα τα παιδιά να παιδεύονται ώρες ατελείωτες να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του σχολείου. Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, σε αυτήν την περίπτωση, νιώθουν γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ανίκανα. Επιδιώκοντας τη συνεργασία, μέσα από δραστηριότητες, εντείνεται το αίσθημα της προσφοράς και γίνεται καλύτερη κατανόηση του μαθήματος. Ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να επιδιώκει να βασίσει τη νέα γνώση, σε προηγούμενες - κατακτημένες γνώσεις (εποικοδομητισμός). Πρακτικά, εδώ ο μαθητής, αποκτάει το αίσθημα της ικανοποίησης ότι κατέχει τις προηγούμενες γνώσεις και ταυτόχρονα αποκτάει πιο εύκολα τις νέες.

Για να επιτευχθούν όλα αυτά, οι εκπαιδευτικοί, είναι αναγκαίο να γνωρίζουν σε βάθος, όχι μόνο το γνωστικό επίπεδο των μαθητών, αλλά και τους ίδιους, σαν προσωπικότητες. Γνωρίζοντας τα "δυνατά" σημεία κάθε μαθητή, βασίζεσαι σε αυτά, για να προχωρήσεις στη μετάδοση της νέας γνώσης. Οι ατομικές διαφορές πάντα γοήτευαν τους εκπαιδευτικούς και αποτελούσαν πρόκληση γι' αυτούς, ανά τους αιώνες. Η κατανόηση της έννοιας των ατομικών διαφορών και η προσαρμογή της διδασκαλίας δίνουν κίνητρο στο επάγγελμά μας.

Η επικρατούσα πρακτική σήμερα

Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών σήμερα, έχει σαν στόχο, τη διδασκαλία στο μέσο όρο της τάξης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να χάνονται ευκαιρίες και ουσιαστικά οι περισσότεροι μαθητές να αποκλείονται από τη διδασκαλία. Η αλήθεια είναι, ότι αυτό αποτελεί τον "εύκολο δρόμο" για εμάς τους εκπαιδευτικούς. Αρκεί όμως, να σκεφτούμε όλοι μία καθηγήτρια ή έναν καθηγητή που αποτέλεσε για εμάς στα σχολικά χρόνια, στόχο για να γίνουμε κι εμείς σαν αυτόν. Μπορεί να ήταν ένας αλλά και περισσότεροι από έναν, που άσκησαν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού σαν λειτούργημα και στάθηκαν δίπλα σε εμάς ή τους συμμαθητές μας, μάς έκαναν ακόμη και το πιο βαρετό μάθημα, ενδιαφέρον, έκαναν ακόμη και τον πιο "αργό" μαθητή να κατανοήσει και έλυσαν ακόμη και τις πιο αυτονόητες απορίες. Σίγουρα, φέρνουμε όλοι στο μυαλό μας από έναν! Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμα των ανθρώπων αυτών και ας εμπνεύσουμε τους μαθητές μας.

Πηγή: infokids.gr

Friday, March 18, 2016

Συναντήσεις γονέων – δασκάλων: Ένας πλήρης οδηγός και μυστικά επιτυχίας



Οι συναντήσεις γονέων και δασκάλων που γίνονται ανά τα χρονικά διαστήματα μέσα στη διάρκεια της χρονιάς, μάς βοηθούν να πάρουμε μια καλή γεύση για το πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά μας όταν είναι στο σχολείο. Μας βοηθούν επίσης να δούμε τα παιδιά μας μέσα από τα μάτια του δασκάλου τους, που μπορεί να έχει δει πτυχές του χαρακτήρα τους, που δεν έχουμε δει ούτε εμείς οι ίδιοι.
Οι συναντήσεις δασκάλων και γονέων που γίνονται κατά τη διάρκεια της χρονιάς είναι λοιπόν εξαιρετικά σημαντικές. Πάντα όμως ήθελα να δω τις συναντήσεις αυτές και από την πλευρά του δασκάλου. Πώς βλέπει ένας δάσκαλος τις συναντήσεις αυτές; Πόσο σημαντικές τις θεωρεί; Τι στόχο έχει; Τι επιθυμεί από τους γονείς; Πώς θα μπορούσαν να γίνουν αποτελεσματικότερες για το καλό των παιδιών;


Τακτικές συναντήσεις

Οι τακτικές συναντήσεις δασκάλων-γονέων που γίνονται μέσα στη σχολική χρονιά είναι συνήθως οι εξής:

Η πρώτη μεγάλη συνάντηση: Ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς
Η δεύτερη συνάντηση: στη λήξη του πρώτου τριμήνου
Η τρίτη συνάντηση: Στη λήξη του β’ τριμήνου (μέσα/τέλη Μαρτίου)
Η τελευταία συνάντηση: Λίγο πριν τη λήξη της σχολικής χρονιάς
Σε κάποια σχολεία, υπάρχει και μία επιπλέον συνάντηση προετοιμασίας λίγες μέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, που απευθύνεται στους γονείς των παιδιών που θα πάνε πρώτη δημοτικού.

Και βέβαια υπάρχουν και οι επιπλέον συναντήσεις τις οποίες μπορεί να ζητήσει είτε ο δάσκαλος είτε ο γονέας.



Συνάντηση προετοιμασίας: λίγες μέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς (σε συγκεκριμένα σχολεία και βαθμίδες).

Ίσως κάποιοι γονείς να την έχουν στο μυαλό τους σαν μια συνάντηση όπου τίθενται διαδικαστικά θέματα. Δεν είναι όμως διαδικαστικά. Ένα μικρό διαδικαστικό θέμα μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στο παιδί. Σε αυτή τη συνάντηση θα εξηγήσουμε στους γονείς ποια θα είναι η δουλειά του παιδιού στο σπίτι και ποιος θα είναι ο ελεγκτικός τους ρόλος. Πρέπει ν’ ακούσουν για τα υλικά που χρειάζεται να έχουν τα παιδιά μαζί τους, για το πόσο προσεκτικά πρέπει να είναι όταν φτιάχνουν την τσάντα τους αλλά και οδηγίες για το φαγητό που θα τρώνε στο σχολείο. Για τους γονείς μπορεί όλα αυτά να είναι διαδικαστικά, για τα παιδιά όμως δεν είναι. Γιατί όταν ένα παιδί δει όλους τους συμμαθητές του να βγάζουν από την τσάντα το τετράδιο της ορθογραφίας κι αυτό δεν το έχει, γιατί δεν έχει μάθει να ελέγχει τα πράγματά του από μόνο του, θέλει να ανοίξει η γη να το καταπιεί. Να πώς μέσα από ένα μικρό διαδικαστικό μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο άγχος στα παιδιά. Αν ενημερωθούν οι γονείς από την αρχή σωστά, θα είναι σε θέση να βοηθήσουν το παιδί να κάνει ένα καλό ξεκίνημα.

Πρώτη μεγάλη συνάντηση: ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς

Σε αυτή τη συνάντηση ο σκοπός είναι να ενημερώσουμε τους γονείς. Από την εμπειρία μου έχω δει ότι πρόκειται και για την πρώτη προσέγγιση των ίδιων των γονέων προς τους δασκάλους. Είναι η στιγμή που οι γονείς βρίσκουν το περιθώριο να εκφραστούν ανοιχτά προς τους δασκάλους και έτσι να ολοκληρωθεί και μια πρώτη εικόνα των δασκάλων για την οικογενειακή κατάσταση του παιδιού. Το παιδί είναι ο φορέας της ζωής του σπιτιού. Εκπέμπει όσα γίνονται μέσα στο σπίτι. Γι αυτό οι δάσκαλοι σε αυτή τη συνάντηση ανοίγουν τα αυτιά τους ώστε να εισπράξουν όσες περισσότερες λεπτομέρειες.

Δεύτερη συνάντηση: στη λήξη του πρώτου τριμήνου

Ο δάσκαλος έχει σχηματίσει μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το παιδί. Οι γονείς οφείλουν τώρα να ακούσουν προσεκτικά. Να βγάλουν από το μυαλό τους ότι ο δάσκαλος έχει την οποιαδήποτε ιδιοτέλεια – γιατί στη δουλειά του δασκάλου δεν χωράνε αυτά – και να τον ακούσουν με προσοχή: Κάτι έχει να πει για το παιδί. Οι γονείς έχουν αφήσει το παιδί τους σε αυτόν τον άνθρωπο και θα πρέπει να τον εμπιστευτούν και να τον στηρίξουν.

Εγώ θεωρώ αυτή τη συνάντηση την πιο κρίσιμη. Τα παιδιά έχουν μάθει πολλά. Έχουν αρχίσει και δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό σαν μαθητές. Έχουν κατασταλάξει σε αρκετά πράγματα: Στις παρέες τους, στο πώς αντιδρούν στις κοινωνικές τριβές, στο πώς αλληλεπιδρούν με τον δάσκαλο. Άρα ο δάσκαλος έχει πλέον σχηματίσει μια ολοκληρωμένη άποψη – που καμιά φορά μπορεί να διαφέρει από εκείνη των γονιών.

Το παιδί είναι ένα παζλ. Τα κομμάτια δεν τα έχουν σε ένα σακουλάκι μόνο οι δάσκαλοι ή μόνο οι γονείς. Τα κομμάτια μπαίνουν σιγά-σιγά και πρέπει γονείς και δάσκαλοι να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Ας πούμε ότι ένας γονέας έχει να μου πει κάτι για το παιδί. Και ξαφνικά την ώρα της συνάντησης, το θεωρεί ασήμαντο. Δεν είναι ασήμαντο. Εμένα θα μου λύσει κάποιες απορίες. Για παράδειγμα, μια συνήθειά του: «Το παιδί μου κοιμάται αργά γιατί θέλει να βλέπει τηλεόραση». Εμένα αυτό θα μου λύσει κάποια απορία. Όπως το γιατί το παιδί είναι κουρασμένο στην τάξη την πρώτη μισή ώρα – είναι δύο πράγματα που μπορεί να έχουν σχέση. Ή «το παιδί μου έρχεται σπίτι και δεν θέλει με τίποτα να διαβάσει». Εγώ σαν δάσκαλος πρέπει να σκεφτώ: Αυτό το παιδί είναι εξαιρετικά πρόθυμο και καλός μαθητής. Μήπως εγώ το έχω πιέσει; Μήπως εγώ του δίνω να κάνει πολλά στην τάξη κι όταν πάει σπίτι θέλει να ξεσκάσει; Εμείς λοιπόν ως εκπαιδευτικοί, αυτά πρέπει να τα ξέρουμε! Όπως εμείς σας λέμε πράγματα για το παιδί σας, έτσι κι εσείς πρέπει να μας τα λέτε όλα…

Για να μπορέσει να ορθοποδήσει η σχέση με το παιδί πρέπει να υπάρχει μια καλή κι ειλικρινής επικοινωνία με τους γονείς. Σε αυτή τη συνάντηση λοιπόν χτίζονται οι πρώτες γερές βάσεις.

Τρίτη συνάντηση: Στη λήξη του δεύτερου τριμήνου (μέσα/τέλη Μαρτίου)

Έχει τον χαρακτήρα ενός απολογισμού της πορείας του παιδιού. Εδώ μιλάμε για τους καρπούς της προσπάθειάς του. Υπάρχει και μια σαφέστερη εικόνα της συμπεριφοράς του. Κι αν είναι ομαλή η σχέση των γονέων με τους δασκάλους, είναι και πιο σύντομες οι συζητήσεις και η επικοινωνία φτάνει σε καλύτερα επίπεδα. Τώρα έχουμε δύο πλευρές που μπορούνε να συνεννοηθούν και να συνεργαστούν καλύτερα… Και υπάρχει ροή.

Τελευταία συνάντηση: Λίγο πριν τη λήξη της σχολικής χρονιάς

Είναι ίσως η πιο σύντομη από τις προηγούμενες συναντήσεις κι έχει τη μορφή αποχαιρετισμού και γενικότερου απολογισμού. Όλοι έρχονται για να χαιρετήσουν και να ευχαριστήσουν. Θα ακουστούν και τα παράπονα, θα ακουστούν και τα ευχάριστα λόγια αλλά είναι ένας αποχαιρετισμός και η πιο «light» – θα λέγαμε – μορφή επικοινωνίας. Πρέπει όμως να υπάρχει για να ολοκληρωθεί ο κύκλος των συναντήσεων, το πλάνο που έχει ο γονέας στο μυαλό του από την αρχή της χρονιάς. Το πλάνο αυτό έχει περίπου την εξής δομή και προσδοκίες:

Ξέρεις κάτι; Τον Οκτώβρη είναι η πρώτη συνάντηση: θα μοιραστώ εγώ με τους δασκάλους πράγματα που αφορούν το παιδί μου.
Δεύτερη συνάντηση, κοντά στα Χριστούγεννα: Περιμένω να μου πει ο δάσκαλος για το παιδί μου.
Τρίτη συνάντηση: Έχω αγωνία για το πώς πήγε ο μαθητής μου – δηλαδή το παιδί μου ως μαθητής.
Τελική συνάντηση: η πορεία ολοκληρώνεται.
Φυσικά εκτός από τις παραπάνω προγραμματισμένες συναντήσεις, υπάρχουν και οι έκτακτες. Οι δάσκαλοι ορίζουν συνήθως μια μέρα μέσα στην εβδομάδα που δέχονται τους γονείς. Αν υπάρχει κάτι πραγματικά επείγον βέβαια, ο γονέας καλό είναι να επικοινωνεί με τον ενδεδειγμένο τρόπο επικοινωνίας του σχολείου άμεσα.



Παιδιά στην τάξη

Σημεία που αξίζει να επισημανθούν

Κάποια επιπλέον σημεία που συζητήσαμε και στα οποία θα ήθελα να αναφερθώ επιγραμματικά:

Μία συνάντηση γονέα δασκάλου έχει τη δύναμη να αλλάξει όλες τις πλευρές: Και το γονέα και το δάσκαλο αλλά και το παιδί το οποίο θα επωφεληθεί.
Με τους ρυθμούς που ζούμε είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσουν και οι δύο γονείς να βρίσκονται ταυτόχρονα στις συναντήσεις. Αν ωστόσο είναι εφικτό, ας γίνει. Ο δάσκαλος αποκτά μία σαφέστερη εικόνα της οικογένειας και μπορεί να καταλάβει το παιδί καλύτερα.
Οι δάσκαλοι είμαστε εδώ για να προτείνουμε. Όχι απλά για να διαπιστώνουμε. Δεν έχει νόημα να πούμε «ο γιος σας είναι ατίθασος». Αυτό είναι μία απλή διαπίστωση. Πρέπει να προτείνουμε λύσεις και να δίνουμε κουράγιο στους γονείς. Πρέπει να περνάμε το μήνυμα: «Δε θα παρατήσω την προσπάθεια, μην τα παρατήσετε κι εσείς». Να αφήνουμε να περνάει από τη χαραμάδα το φως.
Είναι απόλυτο φυσιολογικό να υπάρχει κάποιες φορές διαφορά απόψεων μεταξύ γονέων και δασκάλου. Ακόμα και οι γονείς που διαφωνούν με το δάσκαλο όμως πρέπει να τον βλέπουν σαν δάσκαλο με Δ κεφαλαίο. Και για να πάρεις σαν δάσκαλος το Δ το κεφαλαίο πρέπει να είσαι αντάξιος. Όταν θα φύγει το παιδί από σένα να μπορείς να πεις «Έκανα το χρέος μου. Έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό. Προσπάθησα.» Και ποτέ καμία προσπάθεια δεν πηγαίνει χαμένη.




Τι ζητάει ο δάσκαλος από τους γονείς


Ειλικρίνεια.

Να έρχονται στις συναντήσεις ώστε η επικοινωνία να είναι συνεχής.
Να αναφέρουν ακόμα και πράγματα που θεωρούν ασήμαντα σε σχέση με το παιδί
Να βγάλουν από το μυαλό τους ότι ο δάσκαλος είναι προκατειλημμένος ή ότι έχει κάποια ιδιοτέλεια.
Να δίνουν σημασία στις λεπτομέρειες και στις επιμέρους σημειώσεις που αφορούν το παιδί τους και όχι για παράδειγμα μόνο σε μια ξερή βαθμολογία.
Να καταλάβουν ότι ο δάσκαλος είναι σύμμαχός τους στην προσπάθεια να αναπτύξουν τις δεξιότητες του παιδιού.
Να μην υποτιμήσουν τη σημασία της πρώτης εισαγωγικής συνάντησης που εξηγούνται τα διαδικαστικά θέματα.
Να μην αποδυναμώνουν την εικόνα του δασκάλου. Να μην υποβιβάζουν το έργο του. Να μην τον αμφισβητούν. Είναι λογικό κάποιες φορές να διαφωνούν. Ας του δώσουν όμως ένα βήμα να εξηγήσει γιατί κάνει ό,τι κάνει. Να υπάρχει αλληλοκατανόηση.


Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ και τη δική μου αγαπημένη ερώτηση που κάνω πάντα στους δασκάλους των κοριτσιών μου. Και η ερώτηση αυτή είναι: «Είναι η κόρη μου χαρούμενη στην τάξη;» Γιατί πέρα από όλα αυτά που συζητάμε στις συναντήσεις και αφορούν την πρόοδο των παιδιών μου στο σχολείο, τίποτα δεν έχει νόημα αν τα παιδιά μου δεν είναι χαρούμενα – στο σχολείο και εκτός σχολείου.

Προτρέπω κι εγώ με τη σειρά μου τους γονείς να πηγαίνουν σε όλες τις συναντήσεις και να τις βάζουν στην κορυφή της λίστας των προτεραιοτήτων. Εμπιστευόμαστε κάθε μέρα τα παιδιά μας σε αυτούς τους ανθρώπους και το οφείλουμε στον εαυτό μας, αλλά και στα παιδιά μας, να κρατήσουμε τη δίοδο επικοινωνίας ανοιχτή. Ας μην ξεχνάμε ότι οι δάσκαλοι βάζουν μία ανεξίτηλη σφραγίδα πάνω στα παιδιά και ότι τα παιδιά μας δε θα τους ξεχάσουν ποτέ, ακόμα και αν μεγαλώσουν και γίνουν οι νέοι Neil Armstrong και περπατήσουν στο φεγγάρι.

Ευχαριστώ τον κύριο Κολιούση για τις πολύτιμες πληροφορίες που μοιράστηκε μαζί μου. Γονείς και δάσκαλοι ας συνεργαστούμε αρμονικά και ας δίνουμε πάντα τον καλύτερό μας εαυτό. «Με τα παιδιά ποτέ καμία προσπάθεια δεν πηγαίνει χαμένη.»

Πηγή : aspaonline.gr

Sunday, January 17, 2016

TOEIC - Test Of English For International Communication

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ - ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ TOEIC ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΓΙΑ ΕΝΗΛΙΚΕΣ

Το TOEIC με περισσότερους από 5 εκατομμύρια υποψήφιους σε όλο τον κόσμο κάθε χρόνο, είναι ο ηγέτης στις εξετάσεις πιστοποίησης Αγγλικής γλώσσας, και, με τη συχνή διεξαγωγή
εξετάσεων, το πιο ευέλικτο τεστ στην Ελλάδα.
Το TOEIC αναγνωρίζεται ως έγκυρο πιστοποιητικό γνώσης της αγγλικής γλώσσας από το ΑΣΕΠ, από Ελληνικά και ξένα πανεπιιστήμια καθώς και απο τις μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Το Κέντρο Αγγλικής Γλώσσας ΜY English School διοργανώνει τα τελευταία τέσσσερα χρόνια συνεχώς ταχύρυθμα προγράμματα προετοιμασίας για τις εξετάσεις TOEIC με πολύ υψηλά ποσοστά επιτυχίας. Τα προγράμματά μας απευθύνονται σε ενήλικες που έχουν διδαχθεί -πλήρως ή περιστασιακά- την Αγγλική γλώσσα, έστω και αρκετά χρόνια πριν.

Monday, January 4, 2016

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΣΙΑΚΟΙ ΤΥΠΟΙ - ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ

Τι είναι οι μαθησιακοί τύποι;

Υπάρχουν παιδιά που δείχνουν να μην είναι προορισμένα να γίνουν ο καλύτερος μαθητής ή μαθήτρια της τάξης τους. Αντίθετα, δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στις σχολικές απαιτήσεις. Συχνά, οι γονείς τους αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά ως «ύποπτα» για μαθησιακές δυσκολίες ή –ακόμα πιο απλοϊκά- καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι… δεν παίρνουν τα γράμματα. Όμως πολλές φορές στις σχολικές επιδόσεις του παιδιού δεν παίζει ρόλο μόνο η αντιληπτική του ικανότητα αλλά και οι μέθοδοι με τις οποίες μεταδίδεται η γνώση. Γιατί κάθε παιδί έχει ένα δικό του τρόπο να αφομοιώσει καλύτερα τις πληροφορίες, έχει αυτό που ονομάζεται το δικό του «μαθησιακό τύπο».



Τι είναι ο μαθησιακός τύπος


Στη βιβλιογραφία υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί ορισμοί για τον τρόπο με τον οποίο μαθαίνει κάθε άνθρωπος. Κάποιοι από αυτούς είναι «γνωστικοί τύποι», «μαθησιακοί τύποι», «γνωστικοί έλεγχοι», «τύποι επεξεργασίας πληροφορίας», «τύποι σκέψης», «μαθησιακά στυλ». Όπως κι αν την ονομάσει κανείς, πρόκειται για μια έννοια πολυδιάστατη που σχετίζεται με τις γνωστικές διαδικασίες (αντίληψη και επεξεργασία πληροφοριών), την προσωπικότητα (χαρακτηριστικά προσωπικότητας, συναισθηματικές αντιδράσεις), το κοινωνικό πλαίσιο (μαθησιακό περιβάλλον) και βέβαια τις φυσιολογικές παραμέτρους (εγκεφαλική λειτουργία) που συνθέτουν το ιδιαίτερο «παζλ» της διαδικασίας της μάθησης. Με άλλα λόγια τον τρόπο με τον οποίο κάθε άτομο δέχεται, οργανώνει, επεξεργάζεται και αφομοιώνει τις πληροφορίες. Κατανοώντας σε ποιον τέτοιο τύπο ανήκει κάθε μαθητής, μπορούμε να συμβάλλουμε ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει καλύτερα στις σχολικές υποχρεώσεις, αφομοιώνοντας στο μέγιστο βαθμό τις γνώσεις που του παρέχει το εκπαιδευτικό σύστημα.



Τα χαρακτηριστικά κάθε τύπου


Οι μαθησιακοί τύποι μπορούν σχηματικά να χωριστούν σε πέντε κατηγορίες που έχουν ως βάση τους δύο αντίθετους πόλους, καθένας από τους οποίους έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.



Οπτικός /Ακουστικός

Ο οπτικός τύπος αυτός αντιλαμβάνεται καλύτερα τις πληροφορίες μέσω εικόνων, θυμάται καλύτερα αυτό που βλέπει (π.χ. εικόνες, διαγράμματα, σχεδιαγράμματα, φωτογραφίες, ταινίες). Αντίθετα, ο ακουστικός παίρνει περισσότερα από τις λέξεις, τις γραπτές και προφορικές επεξηγήσεις.



Λεκτικός

Προσλαμβάνει καλύτερα τις πληροφορίες μέσω του λόγου, γραπτού και προφορικού, θυμάται λέξεις, γραπτά και προφορικά δεδομένα.



Σειριακός / Σφαιρικός


Ο σειριακός χρειάζεται να ακολουθήσει συγκεκριμένα «βήματα» για να κατανοήσει τις πληροφορίες ή για να μπορέσει να βρει λύση. Για να αντιληφθεί κάτι πρέπει να μπορεί και να το εξηγήσει, ενώ διαθέτει μεγάλη αναλυτική ικανότητα. Ο σφαιρικός έχει περισσότερο ολιστικό τρόπο προσέγγισης, πολλές φορές συλλαμβάνει τις πληροφορίες ξαφνικά και μπορεί να επιλύσει προβλήματα χωρίς κι ο ίδιος να καταλάβει πώς το έκανε. Έχει την ικανότητα να συνδέει δεδομένα και πληροφορίες που οι άλλοι δεν βλέπουν ή δεν μπορούν να συνδέσουν.



Ενεργητικός / Στοχαστικός


Ο ενεργητικός τύπος αντιλαμβάνεται καλύτερα την πληροφορία όταν εμπλέκεται σε αυτή ενεργητικά. Γι’ αυτόν δεν έχει νόημα απλά να ακούσει παθητικά ένα μάθημα, αλλά θέλει να συμμετάσχει μέσω της επίλυσης προβλημάτων ή της συμμετοχής σε μια μικρή ομάδα μελέτης. Ο στοχαστικός για να κατανοήσει την πληροφορία πρέπει να την αναλύσει και να την σκεφτεί πολλές φορές. Μελετά καλύτερα μόνος του και χρειάζεται χρόνο να συλλέξει και να επεξεργαστεί τις πληροφορίες.



Αισθητηριακός / Διαισθητικός


Ο αισθητηριακός τύπος είναι περισσότερο πρακτικός, βασίζεται σε γεγονότα και παρατήρηση, , λύνει προβλήματα χρησιμοποιώντας μεθοδικές διαδικασίες και δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια. Λειτουργεί αργά αλλά πάντα προσεκτικά. Ο διαισθητικός προτιμά τις έννοιες, τις ερμηνείες, θέλει την ποικιλία, κουράζεται από τις λεπτομέρειες και τις επαναλήψεις και είναι γρήγορος αλλά συχνά απρόσεχτος.


Tips

Αν το παιδί είναι τύπος…

…οπτικός: Διαγράμματα, σκίτσα ή φωτογραφίες θα το βοηθήσουν πολύ στην κατανόηση του μαθήματος. Μάθετέ του να υπογραμμίζει με έντονο χρώμα τα σημαντικά κομμάτια που πρέπει να θυμάστε και, όποτε είναι εφικτό, ενισχύστε τη διαδικασία της μάθησης με σχετικά CDROM.

…ακουστικός: Η εργασία με ομάδα είναι πολύ χρήσιμη, αφού θα μπορεί να συζητάει για το μάθημα και να ακούει όσα θα πρέπει να θυμάται.

…λεκτικός: Ο προφορικός αλλά και ο γραπτός λόγος είναι το δυνατό του σημείο, γι’ αυτό προτιμά τα θεωρητικά μαθήματα, αλλά χρησιμοποιώντας τον μπορεί να εξελίξει τις ικανότητές τους και στα πιο πρακτικά.

…σειριακός: Ακολουθεί τη θεωρία βήμα βήμα χωρίς να παραλείπει τίποτα. Δώστε του τα δεδομένα και βοηθήστε το να τα βάλει σε μια σειρά για να μπορεί να τα θυμάται καλύτερα.

…σφαιρικός: Μια περίληψη του μαθήματος είναι χρήσιμη βοήθεια για να μπορέσει να το κατανοήσει λεπτομερώς. Βοηθήστε το επίσης να συνδέσει τη νέα ύλη με αυτά που ήδη έχει μάθει.

…ενεργητικός: Η συνεργασία με τους συμμαθητές του και οι συζητήσεις μαζί τους (ή μαζί με εσάς) για το μάθημα και τις πληροφορίες που διδάχτηκαν θα το βοηθήσουν πολύ.

…στοχαστικός: Βεβαιωθείτε ότι κάνει συχνά διαλείμματα στη διάρκεια της μελέτης σας και ότι προσπαθεί να μην αποστηθίζει απλώς το μάθημα αλλά να το κατανοεί σε βάθος. Εάν κρατά σημειώσεις την ώρα του μαθήματος ή γράψει μια δική του περίληψη θα βοηθηθεί επίσης στο να το μάθει καλύτερα.

…αισθητηριακός: Βρείτε χειροπιαστά και πρακτικά παραδείγματα για να το βοηθήσετε να κατανοήσει καλύτερα τις αφηρημένες έννοιες και τις θεωρίες.

…διαισθητικός: Αντιστοιχίστε τις πληροφορίες που πρέπει να μάθει με γενικότερες θεωρίες. Αφιερώστε χρόνο στην επανάληψη και επιστήσατε την προσοχή του στην πιθανότητα να κάνει λάθη από βιασύνη.

Source: Χαμογελάκια

Sunday, July 19, 2015

Πώς θα αγαπήσουν τα παιδιά τα βιβλία









Έρευνες έχουν δείξει ότι η διάθεση για ανάγνωση μειώνεται σταδιακά καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και αυτό συνήθως οφείλετε σε έλλειψη ενδιαφέροντος, μαθησιακές δυσκολίες, προτίμηση ηλεκτρονικών παιχνιδιών και γενικά αρνητική στάση των μεγαλύτερων απέναντι στο διάβασμα.

Τι μπορείτε να κάνετε για να κάνετε τα παιδιά σας να διαβάζουν βιβλία, ειδικά τώρα που έχουν καλοκαιρινές διακοπές και άφθονο ελεύθερο χρόνο:

1. Βρείτε βιβλία που ενδιαφέρουν το παιδί σας
Όταν κυκλοφόρησαν τα βιβλία του Χάρι Πότερ πολλά παιδιά έτρεχαν να αγοράσουν τα βιβλία και οι γονείς αναρωτιόνταν αν τους προσφέρει κάτι τέτοιου είδους ανάγνωση! Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τα ημερολόγια ενός Σπασίκλα ή της Ξενέρωτης! Ναι, πάντα η ανάγνωση είναι καλή, ακόμα και αν πρόκειται για "εύκολα" βιβλία ακόμα και κόμικς!!

2. Μάντεψε το περιεχόμενο του βιβλίου
Σίγουρα υπάρχουν στα ράφια της βιβλιοθήκης σας βιβλία που τα παιδιά δεν έχουν ανοίξει ποτέ! Πάρτε ένα από αυτά και ζητήστε από το παιδί σας να φανταστεί το περιεχόμενο του βλέποντας το εξώφυλλο και διαβάζοντας τον τίτλο! Κάντε ερωτήσεις όπως: Ποιος θα πρωταγωνιστεί; Πώς φαντάζεσαι τον ήρωα; Πώς λες να τελειώνει η ιστορία; Ποιους πιστεύεις ότι θα συναντά; Με αυτό τον τρόπο είναι πολύ πιθανό το παιδί να θελήσει να διαβάσει την ιστορία γιατί θα του κινηθεί η περιέργεια!

3. Δώστε το καλό παράδειγμα
Αν το παιδί σας δεν σας βλέπει ποτέ να διαβάζετε, το πιο πιθανό να μην πιάσει στα χέρια του βιβλίο! Ξεκινήστε εσείς την ανάγνωση ενός βιβλίου και πείτε στο παιδί σας πόσο ωραία νοιώθετε με την ανάγνωση. Ακόμα και 15 λεπτά ανάγνωσης αρκούν στο ημερήσιο πρόγραμμα.

4. Βιβλιοθήκη
Φτιάξτε ένα όμορφο μέρος για να βάλετε τα βιβλία του παιδιού σας. Μπορείτε να βάλετε μαξιλάρια για να κάθετε να διαβάζει δίπλα από τη βιβλιοθήκη, ωραίο φως ή κάτι εντυπωσιακό που θα κάνει τον χώρο ελκυστικό.

5. Διαβάστε μαζί παίζοντας
Διαβάστε μαζί με το παιδί σας ένα κόμικ, μια ιστορία, ένα παραμύθι, κάνοντας διαφορετικές φωνές ανάλογα με τους ρόλους της ιστορίας.
Όταν αγοράσετε ένα καινούριο παιχνίδι, βάλτε το παιδί να διαβάσει και να σας εξηγήσει τους κανόνες!
Αν στο παιδί σας αρέσει η μαγειρική, βάλτε το να σας διαβάζει τα υλικά αλλά και την εκτέλεση της συνταγής σας!
Διαβάστε και τραγουδήστε τραγούδια!

6. Βιβλία από ταινίες
Στα παιδιά αρέσουν πολύ οι παιδικές ταινίες, άρα πολύ πιθανό να θελήσουν να διαβάσουν τα αντίστοιχα βιβλία που κυκλοφορούν. Μπορείτε μάλιστα αφού διαβάσουν και δουν την ταινία να συζητήσετε αν υπήρχαν διαφορές στην πλοκή, να ζητήσετε από τα παιδιά να σας πουν το πιο αστείο σημείο της ιστορίας, κάτι που τα εντυπωσίασε ή κάτι που δεν τους άρεσε!

7. Δημόσια ανάγνωση
Συχνά τα μεγάλα βιβλιοπωλεία διοργανώνουν εκδηλώσεις ανάγνωσης παιδικών βιβλίων από τους ίδιους τους συγγραφείς. Πηγαίνετε μαζί με τα παιδιά σας, ακούστε την ανάγνωση και αγοράστε βιβλία που τους αρέσουν.

8. Δημιουργία δικού σας παραμυθιού
Ξεκινήστε να γράφετε ένα παραμύθι μαζί με το παιδί σας! Επιλέξτε τους ήρωες, το χρόνο και τον τόπο της ιστορίας σας και φτιάξτε μια όμορφη ιστορία! Μπορείτε να την εμπλουτίσετε με αντίστοιχες ζωγραφιές και διαλόγους. Όταν ολοκληρώσετε, ζητήστε από το παιδί να σας διαβάσει το παραμύθι σας!

9. Εναλλακτική ανάγνωση
Βρείτε σελίδες με e-books με βιβλία με ήχους και εικόνες και παιχνίδια.

http://www.mikrosanagnostis.gr/
http://www.free-ebooks.gr/gre/tag/16
http://www.jele.gr/

10. Αγορά βιβλίων
Επισκεφτείτε ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάποιο βιβλιοπωλείο και διαλέξτε 1-2 βιβλία για τα παιδιά σας. Μπορείτε μάλιστα να πηγαίνετε μαζί ώστε να επιλέγουν ποια βιβλία τους αρέσουν. Αφήστε να δουν την ποικιλία των βιβλίων και να βρουν αυτό που θέλουν να διαβάσουν.

* Της Σοφίας Τσιντσικλόγλου (Ειδική Παιδαγωγός / sofiatsin@gmail.com / paidagwgos.blogspot.gr)

Πηγή: paidagwgos.blogspot.gr

Wednesday, April 15, 2015

Πότε να λέμε "όχι" στο παιδί μας

Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγο - Παιδοψυχολόγο - Συγγραφέα
Τα όρια είναι απαραίτητα

H εφηβεία του παιδιού προκαλεί στους πιο πολλούς γονείς ανησυχία. Oι απειλές είναι πολλές και η «ομπρέλα» προστασίας αναπόφευκτα πολύ μικρή: «κακές παρέες», ναρκωτικά, χαμηλοί βαθμοί, ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες κ.ο.κ. O γονιός δικαιολογημένα ανησυχεί, αλλά πολλές φορές υπερβάλλει και βλέπει ακραίες εικόνες από το μέλλον.

Oι πιο ουσιαστικοί κίνδυνοι στη ζωή ξεκινούν και τελειώνουν στα όρια. Όρια που το παιδί πρέπει να εκπαιδευτεί να βάζει στον εαυτό του και στους άλλους. Eίναι το «μέχρι εκεί» που θα τον προφυλάξει από σοβαρούς, ακραίους κινδύνους. Mέχρι τα 9-10 του χρόνια το παιδί συμμορφωνόταν ουσιαστικά στα όρια τα δικά σας και των δασκάλων του. Aποκεί και πέρα όμως βαθμηδόν αρχίζει να σκέφτεται για λογαριασμό του και καλείται να βάζει δικά του όρια. Όλα μέσα στο μυαλό του αναπροσαρμόζονται ραγδαία και του είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρει τη νέα σωστή θέση των ορίων. Kατά συνέπεια, μέχρι να ορίσει τα δικά του νέα «σύνορα», για να ταξινομεί στοιχειωδώς τη ζωή του εξακολουθεί να χρειάζεται έναν εξωτερικό προσδιορισμό. Kαι παρόλο που δεν τον θέλει γιατί νιώθει ότι τον δεσμεύει, συγχρόνως τον έχει απόλυτη ανάγκη για να μην πελαγοδρομεί. Kαλό είναι να δώσετε εξαρχής στο παιδί την αίσθηση ότι το όριο δεν είναι κάτι δυσάρεστο, αλλά κάτι απλούστατα αναγκαίο.

Βρείτε την κατάλληλη στιγμή

Πολλές φορές θυμόμαστε τα όρια μόνο όταν αυτά ξεπερνιούνται και προκαλούν έντονες αντιδράσεις, δηλαδή πάνω στον καβγά. Aυτή όμως είναι η χειρότερη στιγμή για να θεσπιστούν κανόνες.

H καλύτερη ευκαιρία, απεναντίας, είναι η ουδέτερη, χαλαρή ή ευχάριστη στιγμή ή τουλάχιστον 2-3 ώρες μετά τη φασαρία για να έχετε ηρεμήσει. Tότε το έδαφος γίνεται πρόσφορο προκειμένου να συζητήσετε με το παιδί σας τους όποιους κανόνες, ώστε να συμφωνήσετε από κοινού σε σχέση λ.χ. με το χαρτζιλίκι, τις εξόδους ή τη χρήση του Η/Υ. Aν ευθύνονται οι υπερβολικές απαιτήσεις σας, στις χαλαρές στιγμές είναι πιο εύκολο να «νερώσετε το κρασί σας» και να παραδεχτείτε, για παράδειγμα, ότι το παιδί όντως δεν μπορεί να παίζει ηλεκτρονικά μόνο 20 λεπτά την ημέρα. Aν ευθύνεται κάποια υπερβολική αξίωση του παιδιού, στη χαλαρή στιγμή θα παραδεχτεί το σφάλμα του πιο εύκολα.

Πώς να βάλετε κανόνες

Mην λέτε στον έφηβο ότι χωρίς όρια και κανόνες μάς απειλεί το χάος, γιατί οι περισσότεροι έφηβοι έχουν θαυμάσιες σχέσεις με αυτό. Kάποια όρια που εξυπηρετούν το παιδί σας θα αποτελέσουν το κύριο επιχείρημά σας για όλα τα αναγκαία όρια.

Τι να κάνετε

• Oι κανόνες καλό είναι να μπαίνουν πάντα έπειτα από συζήτηση. Έχει μεγάλη σημασία να διασφαλίσετε ότι ο έφηβος αποδέχεται την όλη διαδικασία και συμμετέχει. Έχοντας στη σκέψη του ότι τον ρωτήσατε και ότι η γνώμη του υπολογίστηκε θα νιώθει μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Aυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν παραβιάσεις των ορίων, είναι όμως πολύ πιθανό να είναι περιορισμένες. Θα προβληματίζεται περισσότερο προτού αθετήσει τη συμφωνία, και όταν την παραβαίνει, θα αποδέχεται πιο εύκολα ότι έσφαλε και θα βλέπει τις συνέπειες ως αποδεκτό και φυσικό αποτέλεσμα, χωρίς να ξεσηκώνεται «για την αδικία».

• Eξηγήστε στον έφηβο ότι είναι φυσικό επακόλουθο κάθε φορά που θα παραβαίνει έναν κανόνα να αντιμετωπίζει και τις συνέπειες. Πείτε του ότι οι συνέπειες ισχύουν για όλους. Aν, για παράδειγμα, εσείς είστε ασυνεπείς στις επαγγελματικές σας υποχρεώσεις, διακυβεύεται η δουλειά σας, το εισόδημά σας, η αξιοπρέπειά σας κ.λπ.

• Xρησιμοποιείτε συστηματικά τη λέξη «συνέπειες» και όχι «τιμωρία». Έτσι ο έφηβος αντιλαμβάνεται τη σχέση αιτίας και αποτελέσματος, κατανοεί ότι φέρει ευθύνη για το πιθανώς δυσάρεστο για εκείνον αποτέλεσμα και γνωρίζει ότι είναι στο χέρι του να το αποτρέπει στο εξής με τη συμπεριφορά του. H λέξη «τιμωρία» έχει εξωγενή χροιά και του επιβάλλεται αυταρχικά, χωρίς ο ίδιος να συναισθάνεται τον ρόλο του στην όλη διαδικασία.

• Στις διαπραγματεύσεις των διαφόρων ζητημάτων, και κυρίως αυτών που έχουν να κάνουν με τις συναναστροφές και τις εξόδους, διαβεβαιώστε τον έφηβό σας ότι τον εμπιστεύεστε απόλυτα, αλλά ότι αντικειμενικά έχετε υποχρέωση να τον προφυλάσσετε απ’ όσα δεν είναι ακόμη έτοιμος να αντιμετωπίσει. Eφόσον είναι ανήλικος, δυστυχώς ή ευτυχώς –εξηγήστε του– φέρετε ευθύνες για ό,τι κι αν κάνει.

• Όσο κι αν σας ενοχλεί η συμπεριφορά του παιδιού σας, προσπαθήστε να μην σηκώσετε το χέρι σας. Tο ξύλο στέλνει στο παιδί το μήνυμα πως είναι αποδεκτό να ελέγχεις τους άλλους με τη βία. Mπορεί, αντιστρόφως, να το κάνει να αποδέχεται τη βία των άλλων εναντίον του «για το καλό του». Eξάλλου το ξύλο δεν θα αποδίδει τίποτε σε 1-2 χρόνια, γιατί το παιδί σας θα είναι απλούστατα πιο δυνατό από σας. Tι θα κάνετε τότε;

Monday, February 23, 2015

μαθήματα Αγγλικών με τραγούδια=>Gotye - Somebody That I Used To Know

Αυτό είναι ένα δημοφιλές τραγούδι το οποίο είναι χρήσιμο για την εισαγωγή ή την εξάσκηση του "used to + infinitive". Περιέχει μια ακολουθία ενεργειών, συμπλήρωσης κενών και ένα γλωσσάρι για τους όρους αργκό. Αυτό το τραγούδι θα ήταν κατάλληλο για pre-intermediate, intermediate, upper intermediate και advanced επίπεδο.





1.Complete the spaces
Now and then I think of when we _____together
Like when you _____  you felt so happy you could die
I told myself that you were right for me
But felt so lonely in your __________
But that was _______ and it's an ache I still remember

  1. 2.Number the sentences in the correct sequence
(   ) But I'll admit that I was glad that it was over
(   ) So when we found that we could not make sense
(   ) Like resignation to the end, always the end
(   ) But you said that we could still be friends
( 1 )You can get addicted to a certain kind of sadness

  1. 3.Complete the spaces
But you didn't have to cut me off
Make it like it never happened and that we were nothing
I don't even need your love, but you treat me like a _______
And that feels so rough
No, you didn't have to stoop so low
Have your friends collect your rent
Conceal your _______ of number
Guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I ________know

Now you're just somebody that I used to ________
Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believin it was ________ something that I'd done
But I don't wanna  _______that way
________ into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know-oh-oh

But you didn't _______  cut me off
Make it like it never happened and that we were nothing (oh)
I don't even need your love, but you treat me like a stranger
and that feels so rough

No, you didn't have to stoop so low
Have your friends collect your rent
And then change your number (oh)
Guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

Somebody that I used to know
(Repeat)


Monday, February 9, 2015

Raising a Moral Child

What does it take to be a good parent? We know some of the tricks for teaching kids to become high achievers. For example, research suggests that when parents praise effort rather than ability, children develop a stronger work ethic and become more motivated.

Yet although some parents live vicariously through their children’s accomplishments, success is not the No. 1 priority for most parents. We’re much more concerned about our children becoming kind, compassionate and helpful. Surveys reveal that in the United States, parents from European, Asian, Hispanic and African ethnic groups all place far greater importance on caring than achievement. These patterns hold around the world: When people in 50 countries were asked to report their guiding principles in life, the value that mattered most was not achievement, but caring.

Despite the significance that it holds in our lives, teaching children to care about others is no simple task. In an Israeli study of nearly 600 families, parents who valued kindness and compassion frequently failed to raise children who shared those values.

Are some children simply good-natured — or not? For the past decade, I’ve been studying the surprising success of people who frequently help others without any strings attached. As the father of two daughters and a son, I’ve become increasingly curious about how these generous tendencies develop.

Genetic twin studies suggest that anywhere from a quarter to more than half of our propensity to be giving and caring is inherited. That leaves a lot of room for nurture, and the evidence on how parents raise kind and compassionate children flies in the face of what many of even the most well-intentioned parents do in praising good behavior, responding to bad behavior, and communicating their values.

By age 2, children experience some moral emotions — feelings triggered by right and wrong. To reinforce caring as the right behavior, research indicates, praise is more effective than rewards. Rewards run the risk of leading children to be kind only when a carrot is offered, whereas praise communicates that sharing is intrinsically worthwhile for its own sake. But what kind of praise should we give when our children show early signs of generosity?


Many parents believe it’s important to compliment the behavior, not the child — that way, the child learns to repeat the behavior. Indeed, I know one couple who are careful to say, “That was such a helpful thing to do,” instead of, “You’re a helpful person.”

But is that the right approach? In a clever experiment, the researchers Joan E. Grusec and Erica Redler set out to investigate what happens when we commend generous behavior versus generous character. After 7- and 8-year-olds won marbles and donated some to poor children, the experimenter remarked, “Gee, you shared quite a bit.”

The researchers randomly assigned the children to receive different types of praise. For some of the children, they praised the action: “It was good that you gave some of your marbles to those poor children. Yes, that was a nice and helpful thing to do.” For others, they praised the character behind the action: “I guess you’re the kind of person who likes to help others whenever you can. Yes, you are a very nice and helpful person.”


A couple of weeks later, when faced with more opportunities to give and share, the children were much more generous after their character had been praised than after their actions had been. Praising their character helped them internalize it as part of their identities. The children learned who they were from observing their own actions: I am a helpful person. This dovetails with new research led by the psychologist Christopher J. Bryan, who finds that for moral behaviors, nouns work better than verbs. To get 3- to 6-year-olds to help with a task, rather than inviting them “to help,” it was 22 to 29 percent more effective to encourage them to “be a helper.” Cheating was cut in half when instead of, “Please don’t cheat,” participants were told, “Please don’t be a cheater.” When our actions become a reflection of our character, we lean more heavily toward the moral and generous choices. Over time it can become part of us.


When our actions become a reflection of our character, we lean more heavily toward the moral and generous choices. Over time it can become part of us.

Praise appears to be particularly influential in the critical periods when children develop a stronger sense of identity. When the researchers Joan E. Grusec and Erica Redler praised the character of 5-year-olds, any benefits that may have emerged didn’t have a lasting impact: They may have been too young to internalize moral character as part of a stable sense of self. And by the time children turned 10, the differences between praising character and praising actions vanished: Both were effective. Tying generosity to character appears to matter most around age 8, when children may be starting to crystallize notions of identity.

Praise in response to good behavior may be half the battle, but our responses to bad behavior have consequences, too. When children cause harm, they typically feel one of two moral emotions: shame or guilt. Despite the common belief that these emotions are interchangeable, research led by the psychologist June Price Tangney reveals that they have very different causes and consequences.

Shame is the feeling that I am a bad person, whereas guilt is the feeling that I have done a bad thing. Shame is a negative judgment about the core self, which is devastating: Shame makes children feel small and worthless, and they respond either by lashing out at the target or escaping the situation altogether. In contrast, guilt is a negative judgment about an action, which can be repaired by good behavior. When children feel guilt, they tend to experience remorse and regret, empathize with the person they have harmed, and aim to make it right.

In one study spearheaded by the psychologist Karen Caplovitz Barrett, parents rated their toddlers’ tendencies to experience shame and guilt at home. The toddlers received a rag doll, and the leg fell off while they were playing with it alone. The shame-prone toddlers avoided the researcher and did not volunteer that they broke the doll. The guilt-prone toddlers were more likely to fix the doll, approach the experimenter, and explain what happened. The ashamed toddlers were avoiders; the guilty toddlers were amenders.

Continue reading the main storyContinue reading the main storyContinue reading the main story
If we want our children to care about others, we need to teach them to feel guilt rather than shame when they misbehave. In a review of research on emotions and moral development, the psychologist Nancy Eisenberg suggests that shame emerges when parents express anger, withdraw their love, or try to assert their power through threats of punishment: Children may begin to believe that they are bad people. Fearing this effect, some parents fail to exercise discipline at all, which can hinder the development of strong moral standards.

The most effective response to bad behavior is to express disappointment. According to independent reviews by Professor Eisenberg and David R. Shaffer, parents raise caring children by expressing disappointment and explaining why the behavior was wrong, how it affected others, and how they can rectify the situation. This enables children to develop standards for judging their actions, feelings of empathy and responsibility for others, and a sense of moral identity, which are conducive to becoming a helpful person. The beauty of expressing disappointment is that it communicates disapproval of the bad behavior, coupled with high expectations and the potential for improvement: “You’re a good person, even if you did a bad thing, and I know you can do better.”

As powerful as it is to criticize bad behavior and praise good character, raising a generous child involves more than waiting for opportunities to react to the actions of our children. As parents, we want to be proactive in communicating our values to our children. Yet many of us do this the wrong way.

In a classic experiment, the psychologist J. Philippe Rushton gave 140 elementary- and middle-school-age children tokens for winning a game, which they could keep entirely or donate some to a child in poverty. They first watched a teacher figure play the game either selfishly or generously, and then preach to them the value of taking, giving or neither. The adult’s influence was significant: Actions spoke louder than words. When the adult behaved selfishly, children followed suit. The words didn’t make much difference — children gave fewer tokens after observing the adult’s selfish actions, regardless of whether the adult verbally advocated selfishness or generosity. When the adult acted generously, students gave the same amount whether generosity was preached or not — they donated 85 percent more than the norm in both cases. When the adult preached selfishness, even after the adult acted generously, the students still gave 49 percent more than the norm. Children learn generosity not by listening to what their role models say, but by observing what they do.


Credit Rutu Modan
To test whether these role-modeling effects persisted over time, two months later researchers observed the children playing the game again. Would the modeling or the preaching influence whether the children gave — and would they even remember it from two months earlier?

The most generous children were those who watched the teacher give but not say anything. Two months later, these children were 31 percent more generous than those who observed the same behavior but also heard it preached. The message from this research is loud and clear: If you don’t model generosity, preaching it may not help in the short run, and in the long run, preaching is less effective than giving while saying nothing at all.

People often believe that character causes action, but when it comes to producing moral children, we need to remember that action also shapes character. As the psychologist Karl Weick is fond of asking, “How can I know who I am until I see what I do? How can I know what I value until I see where I walk?”

Adam Grant is a professor of management and psychology at the Wharton School of the University of Pennsylvania and the author of “Give and Take: Why Helping Others Drives Our Success.”

Sunday, February 8, 2015

«Μαμά, δε θέλω να διαβάσω»

Η νέα γενιά μαμάδων και μπαμπάδων μεγάλωσε με ένα στόχο. Να τελειώσουν το πανεπιστήμιο και να βρουν μια καλή δουλειά. Οι περισσότεροι κατάφεραν να ολοκληρώσουν μόνο το πρώτο μέρος του στόχου. Παρόλα αυτά, συνεχίζουν να πιέζουν τα παιδιά να κάνουν το ίδιο, να πετύχουν στις πανελλήνιες, να πάρουν όλα τα πτυχία τους για να μπορέσουν να βρουν μια καλή δουλειά. Μα είναι τελικά αυτός ο μόνος δρόμος προς την επιτυχία;

Πρώτος στόχος δεν είναι να είμαστε ευτυχισμένοι; Πρώτος στόχος δεν είναι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε; Η ερώτηση που απαντήσαμε στο σχολείο ήταν «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», και μεγαλώνοντας, ξεχάσαμε τις απαντήσεις που είχαμε δώσει τότε. Και τώρα, οι περισσότεροι βρίσκονται από την άλλη πλευρά. Έγιναν οι άνθρωποι που θεωρούν επιτυχία έναν αριθμό πάνω σε μια κόλλα χαρτί… Στην αρχή ο βαθμός του σχολείου και λίγο αργότερα το ποσό στο χαρτί της μισθοδοσίας. Και κάπου στην πορεία, ανάμεσα στα νούμερα, ανάμεσα στα χαμένα και στα κερδισμένα όνειρα, σε αυτά που ελπίζαμε ότι θα κάνουμε και σε αυτά που κάναμε, κάποιοι έγιναν γονείς. Και θέλουν τα παιδιά τους να πετύχουν, θέλουν έναν μεγάλο βαθμό πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Μια ελπίδα ότι το παιδί θα έχει όλα τα θεμέλια για να πετύχει μετά το σχολείο και κανένα εμπόδιο δε θα το σταματήσει. Και γίνονται οι ίδιοι οι γονείς το εμπόδιο στην ευτυχία του.

Τι γίνεται, όμως, όταν το παιδί δε διαβάζει; Όταν το παιδί δεν προσέχει; Τι κάνει ο καθηγητής; Τι κάνει ο μαθητής; Τι κάνει η μαμά και ο μπαμπάς;

Ως καθηγήτρια, η πρώτη αντίδρασή μου, όταν βλέπω ένα παιδί να μη θέλει να διαβάσει, είναι να το πάρω με το καλό. Να του αλλάξω λίγο κατεύθυνση, να μην το πιέσω και τόσο πολύ. Και οι βδομάδες περνάνε κι εμείς δεν προχωράμε και το παιδί συνεχίζει να μη διαβάζει. Μετά δείχνω λίγο πιο σκληρό πρόσωπο. Αρχίζω να βάζω τιμωρίες, να φωνάζω. Και τότε είναι που θυμάμαι πώς είναι να είσαι παιδί. Μπαίνω στη θέση του, αντιλαμβάνομαι πως φεύγοντας θα χαίρεται που έφυγα και θα νιώθει αποστροφή στην ιδέα να ξαναπάω πίσω. Μιλάω με τη μαμά, ρωτάω πώς τα πάει στο σχολείο. Συνήθως σχολείο και ιδιαίτερα ή φροντιστήρια έχουν παράλληλη πορεία, οπότε η απάντηση ποτέ δεν αποτελεί έκπληξη. Άλλες μαμάδες φωνάζουν, άλλες αγχώνονται, άλλες πελαγώνουν κι άλλες με ρωτούν τι να κάνουν.

Πώς πρέπει, λοιπόν, να αντιμετωπίσει ο γονιός ένα παιδί που δε διαβάζει; Πότε πρέπει να ανησυχήσει; Και τελικά, πρέπει να ανησυχήσει; Υπάρχει λύση; Είναι μία και λειτουργεί για όλα τα παιδιά; Επιβράβευση ή τιμωρία; Σιωπή ή φωνή;

~ Ζωή Μακρή/ Καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας

---

Διαβάζοντας το κείμενο της Ζωής θυμήθηκα εκείνη την παλιά ιστορία που μάθαμε από τις γιαγιάδες μας για τη μάνα κουκουβάγια που βρίσκει το παιδί της το ομορφότερο, το καλύτερο και το εξυπνότερο του κόσμου. Το ερώτημα που γεννιέται είναι τι γίνεται όταν τα παιδιά έρχονται να διαψεύσουν τις προσδοκίες μας.

Τα παιδιά γίνονται οι δικές μας προβολές. Μέσα από τη συμπεριφορά τους εκφράζεται ο τρόπος ζωής της οικογένειας, οι προτεραιότητες, οι ανάγκες και τα συναισθήματα. Μέσα από τις επιλογές τους καθρεφτίζονται συχνά οι ίδιοι οι γονείς. Έτσι, ακόμα κι αν εμείς όταν ήμαστε παιδιά νιώθαμε αποστροφή για το διάβασμα και το σχολείο, το να είναι τα παιδιά μας καλοί μαθητές γίνεται θέμα υψίστης σημασίας, καθώς ασυνείδηταμεταφράζεται στο ότι εμείς αποτελούμε καλούς γονείς.

Μόνο που κάθε παιδί έχει τη μοναδικότητά του. Μιλώντας με γονείς και εκπαιδευτικούς το αίτημα που εκφράζεται είναι «πώς θα κάνω το παιδί μου να διαβάσει;». Σπάνια το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο γιατί ένα παιδί, που η τάση του για μάθηση είναι έμφυτη, αρνείται να διαβάσει. Το αποτέλεσμα είναι να εστιάζουμε στο δέντρο, χάνοντας το δάσος: αδυνατούμε να «ακούσουμε» τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού μας και να δημιουργήσουμε εκείνη τη γέφυρα που θα το βοηθήσει να κάνει τα επόμενα βήματα. Ένας φαύλος κύκλος ξεκινά.


Ένας κύκλος που μαθαίνει στα παιδιά πως το να μη διαβάζουν είναι ένας τρόπος να κερδίζουν την προσοχή των γονιών τους, να επικοινωνούν μαζί τους με έναν τρόπο, ακόμα κι αν χαρακτηρίζεται από αρνητικό πρόσημο.

Στην πράξη, λοιπόν, όταν ένα παιδί αρνείται να διαβάσει, πριν θυμώσουμε, είναι σημαντικό να καταλάβουμε γιατί: μπορεί να μην ξέρει τον τρόπο, μπορεί να δυσκολεύεται στη συγκέντρωση, μπορεί να είναι κουρασμένο, μπορεί να μην καταλαβαίνει αυτό που προσπαθεί να μάθει, μπορεί απλώς να αντιδρά στη δική μας πίεση. Κάθε πιθανή απάντηση συνοδεύεται και από μία διαφορετική αντιμετώπιση. Έτσι, για παράδειγμα, σε ένα παιδί που δεν συγκεντρώνεται χρειάζεται να φτιάξουμε ένα περιβάλλον μελέτης απομονωμένο από πολλά ερεθίσματα και να δίνουμε κάθε φορά μικρές και σαφείς οδηγίες. Από την άλλη σε ένα παιδί που απλώς αντιδρά, είναι σημαντικό να κάνουμε ένα βήμα πίσω, επιτρέποντάς του να κάνει τη δική του επιλογή, να βρει το προσωπικό του κίνητρο για μάθηση.

Το κοινό σημείο σε κάθε προσέγγιση είναι ο σεβασμός στην ανάγκη του παιδιού. Η ενεργή ακρόαση και η ενσυναίσθηση βοηθούν στο χτίσιμο μιας λειτουργικής επικοινωνίας μαζί του. Σκοπό αποτελεί το να καταφέρει το παιδί να φρουρεί τα όνειρά του. Το σχολικό διάβασμα αποτελεί έναν από τους δρόμους αλλά όχι τον μοναδικό. Ο γονέας οφείλει να πάρει το παιδί του από το χέρι να εξερευνήσουν μαζί όλους τους πιθανούς δρόμους. Όχι σαν επιβολέας εξουσίας αλλά σαν εκείνο τον πολύτιμο βοηθό, που μαζί του το παιδί θα νιώσει την ασφάλεια και τη σιγουριά να πειραματιστεί και να ανοίξει τα φτερά του.

__________

~ Αθηνά Παπαδοπούλου, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια (Δραματοθεραπεύτρια)

Φωτογραφικό υλικό Έλενα Κουμίδου

Πηγή: mythia-therapy.gr

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Vowels Song - Preschool Prep Company