Λεκτική βία: Οι πραγματικές πληγές σε 14 φωτογραφίες που σοκάρουν

Τι θα συνέβαινε αν η λεκτική βία άφηνε τα ίδια σημάδια με την σωματική; Ο φωτογράφος Richard Johnson υπογραμμίζει πως ίσως έτσι να αποκτούσε μεγαλύτερη σοβαρότητα και προσπαθεί να το αποδείξει μέσα από το φωτογραφικό του project. 

O Johnson απεικονίζει την λεκτική βία πάνω στα πρόσωπα παιδιών και ενηλίκων και το αποτέλεσμα είναι απλά μοναδικό.

O ίδιος θεωρεί πως η λεκτική βία είναι ένα τεράστιο φαινόμενο στην κοινωνία μας. Η κακοποίηση δεν είναι μόνο φυσική, αλλά μπορεί να είναι και λεκτική και μάλιστα στην περίπτωση αυτή μπορεί να γίνει ακόμα πιο βίαιη. 

Δείτε τις απίστευτες φωτογραφίες: 

HΛΙΘΙΑ



ΧΑΖΗ



ΦΡΙΚΙΟ



ΦΥΤΟ



ΧΟΝΤΡΗ


ΑΣΧΗΜΟΣ



ΜΑΥΡΟΣ



ΓΚΕΪ


ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ



ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΑ



ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ



ΆΧΡΗΣΤΗ



ΔΕΙΛΟΣ

Συναντήσεις γονέων – δασκάλων: Ένας πλήρης οδηγός και μυστικά επιτυχίας

Οι συναντήσεις γονέων και δασκάλων που γίνονται ανά τα χρονικά διαστήματα μέσα στη διάρκεια της χρονιάς, μάς βοηθούν να πάρουμε μια καλή γεύση για το πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά μας όταν είναι στο σχολείο. Μας βοηθούν επίσης να δούμε τα παιδιά μας μέσα από τα μάτια του δασκάλου τους, που μπορεί να έχει δει πτυχές του χαρακτήρα τους, που δεν έχουμε δει ούτε εμείς οι ίδιοι.
Οι συναντήσεις δασκάλων και γονέων που γίνονται κατά τη διάρκεια της χρονιάς είναι λοιπόν εξαιρετικά σημαντικές. Πάντα όμως ήθελα να δω τις συναντήσεις αυτές και από την πλευρά του δασκάλου. Πώς βλέπει ένας δάσκαλος τις συναντήσεις αυτές; Πόσο σημαντικές τις θεωρεί; Τι στόχο έχει; Τι επιθυμεί από τους γονείς; Πώς θα μπορούσαν να γίνουν αποτελεσματικότερες για το καλό των παιδιών;


Τακτικές συναντήσεις

Οι τακτικές συναντήσεις δασκάλων-γονέων που γίνονται μέσα στη σχολική χρονιά είναι συνήθως οι εξής:

Η πρώτη μεγάλη συνάντηση: Ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς
Η δεύτερη συνάντηση: στη λήξη του πρώτου τριμήνου
Η τρίτη συνάντηση: Στη λήξη του β’ τριμήνου (μέσα/τέλη Μαρτίου)
Η τελευταία συνάντηση: Λίγο πριν τη λήξη της σχολικής χρονιάς
Σε κάποια σχολεία, υπάρχει και μία επιπλέον συνάντηση προετοιμασίας λίγες μέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, που απευθύνεται στους γονείς των παιδιών που θα πάνε πρώτη δημοτικού.

Και βέβαια υπάρχουν και οι επιπλέον συναντήσεις τις οποίες μπορεί να ζητήσει είτε ο δάσκαλος είτε ο γονέας.



✔ Συνάντηση προετοιμασίας: λίγες μέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς (σε συγκεκριμένα σχολεία και βαθμίδες).

Ίσως κάποιοι γονείς να την έχουν στο μυαλό τους σαν μια συνάντηση όπου τίθενται διαδικαστικά θέματα. Δεν είναι όμως διαδικαστικά. Ένα μικρό διαδικαστικό θέμα μπορεί να δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στο παιδί. Σε αυτή τη συνάντηση θα εξηγήσουμε στους γονείς ποια θα είναι η δουλειά του παιδιού στο σπίτι και ποιος θα είναι ο ελεγκτικός τους ρόλος. Πρέπει ν’ ακούσουν για τα υλικά που χρειάζεται να έχουν τα παιδιά μαζί τους, για το πόσο προσεκτικά πρέπει να είναι όταν φτιάχνουν την τσάντα τους αλλά και οδηγίες για το φαγητό που θα τρώνε στο σχολείο. Για τους γονείς μπορεί όλα αυτά να είναι διαδικαστικά, για τα παιδιά όμως δεν είναι. Γιατί όταν ένα παιδί δει όλους τους συμμαθητές του να βγάζουν από την τσάντα το τετράδιο της ορθογραφίας κι αυτό δεν το έχει, γιατί δεν έχει μάθει να ελέγχει τα πράγματά του από μόνο του, θέλει να ανοίξει η γη να το καταπιεί. Να πώς μέσα από ένα μικρό διαδικαστικό μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο άγχος στα παιδιά. Αν ενημερωθούν οι γονείς από την αρχή σωστά, θα είναι σε θέση να βοηθήσουν το παιδί να κάνει ένα καλό ξεκίνημα.

✔ Πρώτη μεγάλη συνάντηση: ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς

Σε αυτή τη συνάντηση ο σκοπός είναι να ενημερώσουμε τους γονείς. Από την εμπειρία μου έχω δει ότι πρόκειται και για την πρώτη προσέγγιση των ίδιων των γονέων προς τους δασκάλους. Είναι η στιγμή που οι γονείς βρίσκουν το περιθώριο να εκφραστούν ανοιχτά προς τους δασκάλους και έτσι να ολοκληρωθεί και μια πρώτη εικόνα των δασκάλων για την οικογενειακή κατάσταση του παιδιού. Το παιδί είναι ο φορέας της ζωής του σπιτιού. Εκπέμπει όσα γίνονται μέσα στο σπίτι. Γι αυτό οι δάσκαλοι σε αυτή τη συνάντηση ανοίγουν τα αυτιά τους ώστε να εισπράξουν όσες περισσότερες λεπτομέρειες.

✔ Δεύτερη συνάντηση: στη λήξη του πρώτου τριμήνου

Ο δάσκαλος έχει σχηματίσει μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το παιδί. Οι γονείς οφείλουν τώρα να ακούσουν προσεκτικά. Να βγάλουν από το μυαλό τους ότι ο δάσκαλος έχει την οποιαδήποτε ιδιοτέλεια – γιατί στη δουλειά του δασκάλου δεν χωράνε αυτά – και να τον ακούσουν με προσοχή: Κάτι έχει να πει για το παιδί. Οι γονείς έχουν αφήσει το παιδί τους σε αυτόν τον άνθρωπο και θα πρέπει να τον εμπιστευτούν και να τον στηρίξουν.

Εγώ θεωρώ αυτή τη συνάντηση την πιο κρίσιμη. Τα παιδιά έχουν μάθει πολλά. Έχουν αρχίσει και δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό σαν μαθητές. Έχουν κατασταλάξει σε αρκετά πράγματα: Στις παρέες τους, στο πώς αντιδρούν στις κοινωνικές τριβές, στο πώς αλληλεπιδρούν με τον δάσκαλο. Άρα ο δάσκαλος έχει πλέον σχηματίσει μια ολοκληρωμένη άποψη – που καμιά φορά μπορεί να διαφέρει από εκείνη των γονιών.

Το παιδί είναι ένα παζλ. Τα κομμάτια δεν τα έχουν σε ένα σακουλάκι μόνο οι δάσκαλοι ή μόνο οι γονείς. Τα κομμάτια μπαίνουν σιγά-σιγά και πρέπει γονείς και δάσκαλοι να βοηθάμε ο ένας τον άλλο. Ας πούμε ότι ένας γονέας έχει να μου πει κάτι για το παιδί. Και ξαφνικά την ώρα της συνάντησης, το θεωρεί ασήμαντο. Δεν είναι ασήμαντο. Εμένα θα μου λύσει κάποιες απορίες. Για παράδειγμα, μια συνήθειά του: «Το παιδί μου κοιμάται αργά γιατί θέλει να βλέπει τηλεόραση». Εμένα αυτό θα μου λύσει κάποια απορία. Όπως το γιατί το παιδί είναι κουρασμένο στην τάξη την πρώτη μισή ώρα – είναι δύο πράγματα που μπορεί να έχουν σχέση. Ή «το παιδί μου έρχεται σπίτι και δεν θέλει με τίποτα να διαβάσει». Εγώ σαν δάσκαλος πρέπει να σκεφτώ: Αυτό το παιδί είναι εξαιρετικά πρόθυμο και καλός μαθητής. Μήπως εγώ το έχω πιέσει; Μήπως εγώ του δίνω να κάνει πολλά στην τάξη κι όταν πάει σπίτι θέλει να ξεσκάσει; Εμείς λοιπόν ως εκπαιδευτικοί, αυτά πρέπει να τα ξέρουμε! Όπως εμείς σας λέμε πράγματα για το παιδί σας, έτσι κι εσείς πρέπει να μας τα λέτε όλα…

Για να μπορέσει να ορθοποδήσει η σχέση με το παιδί πρέπει να υπάρχει μια καλή κι ειλικρινής επικοινωνία με τους γονείς. Σε αυτή τη συνάντηση λοιπόν χτίζονται οι πρώτες γερές βάσεις.

✔ Τρίτη συνάντηση: Στη λήξη του δεύτερου τριμήνου (μέσα/τέλη Μαρτίου)

Έχει τον χαρακτήρα ενός απολογισμού της πορείας του παιδιού. Εδώ μιλάμε για τους καρπούς της προσπάθειάς του. Υπάρχει και μια σαφέστερη εικόνα της συμπεριφοράς του. Κι αν είναι ομαλή η σχέση των γονέων με τους δασκάλους, είναι και πιο σύντομες οι συζητήσεις και η επικοινωνία φτάνει σε καλύτερα επίπεδα. Τώρα έχουμε δύο πλευρές που μπορούνε να συνεννοηθούν και να συνεργαστούν καλύτερα… Και υπάρχει ροή.

✔ Τελευταία συνάντηση: Λίγο πριν τη λήξη της σχολικής χρονιάς

Είναι ίσως η πιο σύντομη από τις προηγούμενες συναντήσεις κι έχει τη μορφή αποχαιρετισμού και γενικότερου απολογισμού. Όλοι έρχονται για να χαιρετήσουν και να ευχαριστήσουν. Θα ακουστούν και τα παράπονα, θα ακουστούν και τα ευχάριστα λόγια αλλά είναι ένας αποχαιρετισμός και η πιο «light» – θα λέγαμε – μορφή επικοινωνίας. Πρέπει όμως να υπάρχει για να ολοκληρωθεί ο κύκλος των συναντήσεων, το πλάνο που έχει ο γονέας στο μυαλό του από την αρχή της χρονιάς. Το πλάνο αυτό έχει περίπου την εξής δομή και προσδοκίες:

Ξέρεις κάτι; Τον Οκτώβρη είναι η πρώτη συνάντηση: θα μοιραστώ εγώ με τους δασκάλους πράγματα που αφορούν το παιδί μου.
Δεύτερη συνάντηση, κοντά στα Χριστούγεννα: Περιμένω να μου πει ο δάσκαλος για το παιδί μου.
Τρίτη συνάντηση: Έχω αγωνία για το πώς πήγε ο μαθητής μου – δηλαδή το παιδί μου ως μαθητής.
Τελική συνάντηση: η πορεία ολοκληρώνεται.
Φυσικά εκτός από τις παραπάνω προγραμματισμένες συναντήσεις, υπάρχουν και οι έκτακτες. Οι δάσκαλοι ορίζουν συνήθως μια μέρα μέσα στην εβδομάδα που δέχονται τους γονείς. Αν υπάρχει κάτι πραγματικά επείγον βέβαια, ο γονέας καλό είναι να επικοινωνεί με τον ενδεδειγμένο τρόπο επικοινωνίας του σχολείου άμεσα.



Παιδιά στην τάξη

Σημεία που αξίζει να επισημανθούν

Κάποια επιπλέον σημεία που συζητήσαμε και στα οποία θα ήθελα να αναφερθώ επιγραμματικά:

Μία συνάντηση γονέα δασκάλου έχει τη δύναμη να αλλάξει όλες τις πλευρές: Και το γονέα και το δάσκαλο αλλά και το παιδί το οποίο θα επωφεληθεί.
Με τους ρυθμούς που ζούμε είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορέσουν και οι δύο γονείς να βρίσκονται ταυτόχρονα στις συναντήσεις. Αν ωστόσο είναι εφικτό, ας γίνει. Ο δάσκαλος αποκτά μία σαφέστερη εικόνα της οικογένειας και μπορεί να καταλάβει το παιδί καλύτερα.
Οι δάσκαλοι είμαστε εδώ για να προτείνουμε. Όχι απλά για να διαπιστώνουμε. Δεν έχει νόημα να πούμε «ο γιος σας είναι ατίθασος». Αυτό είναι μία απλή διαπίστωση. Πρέπει να προτείνουμε λύσεις και να δίνουμε κουράγιο στους γονείς. Πρέπει να περνάμε το μήνυμα: «Δε θα παρατήσω την προσπάθεια, μην τα παρατήσετε κι εσείς». Να αφήνουμε να περνάει από τη χαραμάδα το φως.
Είναι απόλυτο φυσιολογικό να υπάρχει κάποιες φορές διαφορά απόψεων μεταξύ γονέων και δασκάλου. Ακόμα και οι γονείς που διαφωνούν με το δάσκαλο όμως πρέπει να τον βλέπουν σαν δάσκαλο με Δ κεφαλαίο. Και για να πάρεις σαν δάσκαλος το Δ το κεφαλαίο πρέπει να είσαι αντάξιος. Όταν θα φύγει το παιδί από σένα να μπορείς να πεις «Έκανα το χρέος μου. Έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό. Προσπάθησα.» Και ποτέ καμία προσπάθεια δεν πηγαίνει χαμένη.




Τι ζητάει ο δάσκαλος από τους γονείς


Ειλικρίνεια.

Να έρχονται στις συναντήσεις ώστε η επικοινωνία να είναι συνεχής.
Να αναφέρουν ακόμα και πράγματα που θεωρούν ασήμαντα σε σχέση με το παιδί
Να βγάλουν από το μυαλό τους ότι ο δάσκαλος είναι προκατειλημμένος ή ότι έχει κάποια ιδιοτέλεια.
Να δίνουν σημασία στις λεπτομέρειες και στις επιμέρους σημειώσεις που αφορούν το παιδί τους και όχι για παράδειγμα μόνο σε μια ξερή βαθμολογία.
Να καταλάβουν ότι ο δάσκαλος είναι σύμμαχός τους στην προσπάθεια να αναπτύξουν τις δεξιότητες του παιδιού.
Να μην υποτιμήσουν τη σημασία της πρώτης εισαγωγικής συνάντησης που εξηγούνται τα διαδικαστικά θέματα.
Να μην αποδυναμώνουν την εικόνα του δασκάλου. Να μην υποβιβάζουν το έργο του. Να μην τον αμφισβητούν. Είναι λογικό κάποιες φορές να διαφωνούν. Ας του δώσουν όμως ένα βήμα να εξηγήσει γιατί κάνει ό,τι κάνει. Να υπάρχει αλληλοκατανόηση.


Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ και τη δική μου αγαπημένη ερώτηση που κάνω πάντα στους δασκάλους των κοριτσιών μου. Και η ερώτηση αυτή είναι: «Είναι η κόρη μου χαρούμενη στην τάξη;» Γιατί πέρα από όλα αυτά που συζητάμε στις συναντήσεις και αφορούν την πρόοδο των παιδιών μου στο σχολείο, τίποτα δεν έχει νόημα αν τα παιδιά μου δεν είναι χαρούμενα – στο σχολείο και εκτός σχολείου.

Προτρέπω κι εγώ με τη σειρά μου τους γονείς να πηγαίνουν σε όλες τις συναντήσεις και να τις βάζουν στην κορυφή της λίστας των προτεραιοτήτων. Εμπιστευόμαστε κάθε μέρα τα παιδιά μας σε αυτούς τους ανθρώπους και το οφείλουμε στον εαυτό μας, αλλά και στα παιδιά μας, να κρατήσουμε τη δίοδο επικοινωνίας ανοιχτή. Ας μην ξεχνάμε ότι οι δάσκαλοι βάζουν μία ανεξίτηλη σφραγίδα πάνω στα παιδιά και ότι τα παιδιά μας δε θα τους ξεχάσουν ποτέ, ακόμα και αν μεγαλώσουν και γίνουν οι νέοι Neil Armstrong και περπατήσουν στο φεγγάρι.

Ευχαριστώ τον κύριο Κολιούση για τις πολύτιμες πληροφορίες που μοιράστηκε μαζί μου. Γονείς και δάσκαλοι ας συνεργαστούμε αρμονικά και ας δίνουμε πάντα τον καλύτερό μας εαυτό. «Με τα παιδιά ποτέ καμία προσπάθεια δεν πηγαίνει χαμένη.»

Πηγή : aspaonline.gr

Raising a Moral Child

What does it take to be a good parent? We know some of the tricks for teaching kids to become high achievers. For example, research suggests that when parents praise effort rather than ability, children develop a stronger work ethic and become more motivated.

Yet although some parents live vicariously through their children’s accomplishments, success is not the No. 1 priority for most parents. We’re much more concerned about our children becoming kind, compassionate and helpful. Surveys reveal that in the United States, parents from European, Asian, Hispanic and African ethnic groups all place far greater importance on caring than achievement. These patterns hold around the world: When people in 50 countries were asked to report their guiding principles in life, the value that mattered most was not achievement, but caring.

Despite the significance that it holds in our lives, teaching children to care about others is no simple task. In an Israeli study of nearly 600 families, parents who valued kindness and compassion frequently failed to raise children who shared those values.

Are some children simply good-natured — or not? For the past decade, I’ve been studying the surprising success of people who frequently help others without any strings attached. As the father of two daughters and a son, I’ve become increasingly curious about how these generous tendencies develop.

Genetic twin studies suggest that anywhere from a quarter to more than half of our propensity to be giving and caring is inherited. That leaves a lot of room for nurture, and the evidence on how parents raise kind and compassionate children flies in the face of what many of even the most well-intentioned parents do in praising good behavior, responding to bad behavior, and communicating their values.

By age 2, children experience some moral emotions — feelings triggered by right and wrong. To reinforce caring as the right behavior, research indicates, praise is more effective than rewards. Rewards run the risk of leading children to be kind only when a carrot is offered, whereas praise communicates that sharing is intrinsically worthwhile for its own sake. But what kind of praise should we give when our children show early signs of generosity?


Many parents believe it’s important to compliment the behavior, not the child — that way, the child learns to repeat the behavior. Indeed, I know one couple who are careful to say, “That was such a helpful thing to do,” instead of, “You’re a helpful person.”

But is that the right approach? In a clever experiment, the researchers Joan E. Grusec and Erica Redler set out to investigate what happens when we commend generous behavior versus generous character. After 7- and 8-year-olds won marbles and donated some to poor children, the experimenter remarked, “Gee, you shared quite a bit.”

The researchers randomly assigned the children to receive different types of praise. For some of the children, they praised the action: “It was good that you gave some of your marbles to those poor children. Yes, that was a nice and helpful thing to do.” For others, they praised the character behind the action: “I guess you’re the kind of person who likes to help others whenever you can. Yes, you are a very nice and helpful person.”


A couple of weeks later, when faced with more opportunities to give and share, the children were much more generous after their character had been praised than after their actions had been. Praising their character helped them internalize it as part of their identities. The children learned who they were from observing their own actions: I am a helpful person. This dovetails with new research led by the psychologist Christopher J. Bryan, who finds that for moral behaviors, nouns work better than verbs. To get 3- to 6-year-olds to help with a task, rather than inviting them “to help,” it was 22 to 29 percent more effective to encourage them to “be a helper.” Cheating was cut in half when instead of, “Please don’t cheat,” participants were told, “Please don’t be a cheater.” When our actions become a reflection of our character, we lean more heavily toward the moral and generous choices. Over time it can become part of us.


When our actions become a reflection of our character, we lean more heavily toward the moral and generous choices. Over time it can become part of us.

Praise appears to be particularly influential in the critical periods when children develop a stronger sense of identity. When the researchers Joan E. Grusec and Erica Redler praised the character of 5-year-olds, any benefits that may have emerged didn’t have a lasting impact: They may have been too young to internalize moral character as part of a stable sense of self. And by the time children turned 10, the differences between praising character and praising actions vanished: Both were effective. Tying generosity to character appears to matter most around age 8, when children may be starting to crystallize notions of identity.

Praise in response to good behavior may be half the battle, but our responses to bad behavior have consequences, too. When children cause harm, they typically feel one of two moral emotions: shame or guilt. Despite the common belief that these emotions are interchangeable, research led by the psychologist June Price Tangney reveals that they have very different causes and consequences.

Shame is the feeling that I am a bad person, whereas guilt is the feeling that I have done a bad thing. Shame is a negative judgment about the core self, which is devastating: Shame makes children feel small and worthless, and they respond either by lashing out at the target or escaping the situation altogether. In contrast, guilt is a negative judgment about an action, which can be repaired by good behavior. When children feel guilt, they tend to experience remorse and regret, empathize with the person they have harmed, and aim to make it right.

In one study spearheaded by the psychologist Karen Caplovitz Barrett, parents rated their toddlers’ tendencies to experience shame and guilt at home. The toddlers received a rag doll, and the leg fell off while they were playing with it alone. The shame-prone toddlers avoided the researcher and did not volunteer that they broke the doll. The guilt-prone toddlers were more likely to fix the doll, approach the experimenter, and explain what happened. The ashamed toddlers were avoiders; the guilty toddlers were amenders.

Continue reading the main storyContinue reading the main storyContinue reading the main story
If we want our children to care about others, we need to teach them to feel guilt rather than shame when they misbehave. In a review of research on emotions and moral development, the psychologist Nancy Eisenberg suggests that shame emerges when parents express anger, withdraw their love, or try to assert their power through threats of punishment: Children may begin to believe that they are bad people. Fearing this effect, some parents fail to exercise discipline at all, which can hinder the development of strong moral standards.

The most effective response to bad behavior is to express disappointment. According to independent reviews by Professor Eisenberg and David R. Shaffer, parents raise caring children by expressing disappointment and explaining why the behavior was wrong, how it affected others, and how they can rectify the situation. This enables children to develop standards for judging their actions, feelings of empathy and responsibility for others, and a sense of moral identity, which are conducive to becoming a helpful person. The beauty of expressing disappointment is that it communicates disapproval of the bad behavior, coupled with high expectations and the potential for improvement: “You’re a good person, even if you did a bad thing, and I know you can do better.”

As powerful as it is to criticize bad behavior and praise good character, raising a generous child involves more than waiting for opportunities to react to the actions of our children. As parents, we want to be proactive in communicating our values to our children. Yet many of us do this the wrong way.

In a classic experiment, the psychologist J. Philippe Rushton gave 140 elementary- and middle-school-age children tokens for winning a game, which they could keep entirely or donate some to a child in poverty. They first watched a teacher figure play the game either selfishly or generously, and then preach to them the value of taking, giving or neither. The adult’s influence was significant: Actions spoke louder than words. When the adult behaved selfishly, children followed suit. The words didn’t make much difference — children gave fewer tokens after observing the adult’s selfish actions, regardless of whether the adult verbally advocated selfishness or generosity. When the adult acted generously, students gave the same amount whether generosity was preached or not — they donated 85 percent more than the norm in both cases. When the adult preached selfishness, even after the adult acted generously, the students still gave 49 percent more than the norm. Children learn generosity not by listening to what their role models say, but by observing what they do.

Credit Rutu Modan
To test whether these role-modeling effects persisted over time, two months later researchers observed the children playing the game again. Would the modeling or the preaching influence whether the children gave — and would they even remember it from two months earlier?

The most generous children were those who watched the teacher give but not say anything. Two months later, these children were 31 percent more generous than those who observed the same behavior but also heard it preached. The message from this research is loud and clear: If you don’t model generosity, preaching it may not help in the short run, and in the long run, preaching is less effective than giving while saying nothing at all.

People often believe that character causes action, but when it comes to producing moral children, we need to remember that action also shapes character. As the psychologist Karl Weick is fond of asking, “How can I know who I am until I see what I do? How can I know what I value until I see where I walk?”

Adam Grant is a professor of management and psychology at the Wharton School of the University of Pennsylvania and the author of “Give and Take: Why Helping Others Drives Our Success.”

«Μαμά, δε θέλω να διαβάσω»

Η νέα γενιά μαμάδων και μπαμπάδων μεγάλωσε με ένα στόχο. Να τελειώσουν το πανεπιστήμιο και να βρουν μια καλή δουλειά. Οι περισσότεροι κατάφεραν να ολοκληρώσουν μόνο το πρώτο μέρος του στόχου. Παρόλα αυτά, συνεχίζουν να πιέζουν τα παιδιά να κάνουν το ίδιο, να πετύχουν στις πανελλήνιες, να πάρουν όλα τα πτυχία τους για να μπορέσουν να βρουν μια καλή δουλειά. Μα είναι τελικά αυτός ο μόνος δρόμος προς την επιτυχία;

Πρώτος στόχος δεν είναι να είμαστε ευτυχισμένοι; Πρώτος στόχος δεν είναι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε; Η ερώτηση που απαντήσαμε στο σχολείο ήταν «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;», και μεγαλώνοντας, ξεχάσαμε τις απαντήσεις που είχαμε δώσει τότε. Και τώρα, οι περισσότεροι βρίσκονται από την άλλη πλευρά. Έγιναν οι άνθρωποι που θεωρούν επιτυχία έναν αριθμό πάνω σε μια κόλλα χαρτί… Στην αρχή ο βαθμός του σχολείου και λίγο αργότερα το ποσό στο χαρτί της μισθοδοσίας. Και κάπου στην πορεία, ανάμεσα στα νούμερα, ανάμεσα στα χαμένα και στα κερδισμένα όνειρα, σε αυτά που ελπίζαμε ότι θα κάνουμε και σε αυτά που κάναμε, κάποιοι έγιναν γονείς. Και θέλουν τα παιδιά τους να πετύχουν, θέλουν έναν μεγάλο βαθμό πάνω σε μια κόλλα χαρτί. Μια ελπίδα ότι το παιδί θα έχει όλα τα θεμέλια για να πετύχει μετά το σχολείο και κανένα εμπόδιο δε θα το σταματήσει. Και γίνονται οι ίδιοι οι γονείς το εμπόδιο στην ευτυχία του.

Τι γίνεται, όμως, όταν το παιδί δε διαβάζει; Όταν το παιδί δεν προσέχει; Τι κάνει ο καθηγητής; Τι κάνει ο μαθητής; Τι κάνει η μαμά και ο μπαμπάς;

Ως καθηγήτρια, η πρώτη αντίδρασή μου, όταν βλέπω ένα παιδί να μη θέλει να διαβάσει, είναι να το πάρω με το καλό. Να του αλλάξω λίγο κατεύθυνση, να μην το πιέσω και τόσο πολύ. Και οι βδομάδες περνάνε κι εμείς δεν προχωράμε και το παιδί συνεχίζει να μη διαβάζει. Μετά δείχνω λίγο πιο σκληρό πρόσωπο. Αρχίζω να βάζω τιμωρίες, να φωνάζω. Και τότε είναι που θυμάμαι πώς είναι να είσαι παιδί. Μπαίνω στη θέση του, αντιλαμβάνομαι πως φεύγοντας θα χαίρεται που έφυγα και θα νιώθει αποστροφή στην ιδέα να ξαναπάω πίσω. Μιλάω με τη μαμά, ρωτάω πώς τα πάει στο σχολείο. Συνήθως σχολείο και ιδιαίτερα ή φροντιστήρια έχουν παράλληλη πορεία, οπότε η απάντηση ποτέ δεν αποτελεί έκπληξη. Άλλες μαμάδες φωνάζουν, άλλες αγχώνονται, άλλες πελαγώνουν κι άλλες με ρωτούν τι να κάνουν.

Πώς πρέπει, λοιπόν, να αντιμετωπίσει ο γονιός ένα παιδί που δε διαβάζει; Πότε πρέπει να ανησυχήσει; Και τελικά, πρέπει να ανησυχήσει; Υπάρχει λύση; Είναι μία και λειτουργεί για όλα τα παιδιά; Επιβράβευση ή τιμωρία; Σιωπή ή φωνή;

~ Ζωή Μακρή/ Καθηγήτρια Αγγλικής Γλώσσας

---

Διαβάζοντας το κείμενο της Ζωής θυμήθηκα εκείνη την παλιά ιστορία που μάθαμε από τις γιαγιάδες μας για τη μάνα κουκουβάγια που βρίσκει το παιδί της το ομορφότερο, το καλύτερο και το εξυπνότερο του κόσμου. Το ερώτημα που γεννιέται είναι τι γίνεται όταν τα παιδιά έρχονται να διαψεύσουν τις προσδοκίες μας.

Τα παιδιά γίνονται οι δικές μας προβολές. Μέσα από τη συμπεριφορά τους εκφράζεται ο τρόπος ζωής της οικογένειας, οι προτεραιότητες, οι ανάγκες και τα συναισθήματα. Μέσα από τις επιλογές τους καθρεφτίζονται συχνά οι ίδιοι οι γονείς. Έτσι, ακόμα κι αν εμείς όταν ήμαστε παιδιά νιώθαμε αποστροφή για το διάβασμα και το σχολείο, το να είναι τα παιδιά μας καλοί μαθητές γίνεται θέμα υψίστης σημασίας, καθώς ασυνείδηταμεταφράζεται στο ότι εμείς αποτελούμε καλούς γονείς.

Μόνο που κάθε παιδί έχει τη μοναδικότητά του. Μιλώντας με γονείς και εκπαιδευτικούς το αίτημα που εκφράζεται είναι «πώς θα κάνω το παιδί μου να διαβάσει;». Σπάνια το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο γιατί ένα παιδί, που η τάση του για μάθηση είναι έμφυτη, αρνείται να διαβάσει. Το αποτέλεσμα είναι να εστιάζουμε στο δέντρο, χάνοντας το δάσος: αδυνατούμε να «ακούσουμε» τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού μας και να δημιουργήσουμε εκείνη τη γέφυρα που θα το βοηθήσει να κάνει τα επόμενα βήματα. Ένας φαύλος κύκλος ξεκινά.

Ένας κύκλος που μαθαίνει στα παιδιά πως το να μη διαβάζουν είναι ένας τρόπος να κερδίζουν την προσοχή των γονιών τους, να επικοινωνούν μαζί τους με έναν τρόπο, ακόμα κι αν χαρακτηρίζεται από αρνητικό πρόσημο.

Στην πράξη, λοιπόν, όταν ένα παιδί αρνείται να διαβάσει, πριν θυμώσουμε, είναι σημαντικό να καταλάβουμε γιατί: μπορεί να μην ξέρει τον τρόπο, μπορεί να δυσκολεύεται στη συγκέντρωση, μπορεί να είναι κουρασμένο, μπορεί να μην καταλαβαίνει αυτό που προσπαθεί να μάθει, μπορεί απλώς να αντιδρά στη δική μας πίεση. Κάθε πιθανή απάντηση συνοδεύεται και από μία διαφορετική αντιμετώπιση. Έτσι, για παράδειγμα, σε ένα παιδί που δεν συγκεντρώνεται χρειάζεται να φτιάξουμε ένα περιβάλλον μελέτης απομονωμένο από πολλά ερεθίσματα και να δίνουμε κάθε φορά μικρές και σαφείς οδηγίες. Από την άλλη σε ένα παιδί που απλώς αντιδρά, είναι σημαντικό να κάνουμε ένα βήμα πίσω, επιτρέποντάς του να κάνει τη δική του επιλογή, να βρει το προσωπικό του κίνητρο για μάθηση.

Το κοινό σημείο σε κάθε προσέγγιση είναι ο σεβασμός στην ανάγκη του παιδιού. Η ενεργή ακρόαση και η ενσυναίσθηση βοηθούν στο χτίσιμο μιας λειτουργικής επικοινωνίας μαζί του. Σκοπό αποτελεί το να καταφέρει το παιδί να φρουρεί τα όνειρά του. Το σχολικό διάβασμα αποτελεί έναν από τους δρόμους αλλά όχι τον μοναδικό. Ο γονέας οφείλει να πάρει το παιδί του από το χέρι να εξερευνήσουν μαζί όλους τους πιθανούς δρόμους. Όχι σαν επιβολέας εξουσίας αλλά σαν εκείνο τον πολύτιμο βοηθό, που μαζί του το παιδί θα νιώσει την ασφάλεια και τη σιγουριά να πειραματιστεί και να ανοίξει τα φτερά του.

__________

~ Αθηνά Παπαδοπούλου, Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια (Δραματοθεραπεύτρια)

Φωτογραφικό υλικό Έλενα Κουμίδου

Πηγή: mythia-therapy.gr

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Προβλήματα Συμπεριφοράς & Σχολική Βία: φαινόμενα που παίρνουν ανησυχητικές διαστάσεις;

Προβλήματα Συμπεριφοράς & Σχολική Βία. Τα αυξανόμενα προβλήματα συμπεριφοράς, η επιθετικότητα και η βία αποτελούν μια ανησυχητική πραγματικότητα στο σύγχρονο σχολικό περιβάλλον. Οι ψυχολόγοι καταγράφουν σε έρευνες και από την κλινική τους εμπειρία ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια καταγεγραμμένη άνοδος των προβλημάτων συμπεριφοράς στους μαθητές. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο υπάρχει μια αύξηση των ποσοστών του εκφοβισμού και της θυματοποίησης που καταγράφονται στα ελληνικά σχολεία. Οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ότι το πρόβλημα του εκφοβισμού και της θυματοποίησης είναι υπαρκτό με το ποσοστό των παιδιών που έχουν πέσει θύματα εκφοβισμού σχεδόν στο 10% του μαθητικού πληθυσμού (Ματσόπουλος, 2009).

Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε κανονική τάξη (Πολυχρονοπούλου, 1995) για να καταγραφεί το είδος και η συχνότητα των προβλημάτων συμπεριφοράς που αντιμετωπίζει ο Έλληνας δάσκαλος, βρέθηκε ότι το 9% των μαθητών παρουσίαζε:

Α) Συμπτώματα Εξωστρεφούς Συμπεριφοράς που διαταράσσουν το σχολικό πρόγραμμα
Β) Συμπτώματα Αναστολής, Ανασφάλειας και Απόσυρσης όχι σε έντονο βαθμό
Γ) Μαθησιακές Δυσκολίες σε Ανάγνωση, Γραφή, Ορθογραφία και Αριθμητική
Δ) Συμπτώματα Σοβαρών Συναισθηματικών Διαταραχών

Ατομικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην εκδήλωση προβλημάτων συμπεριφοράς και σχολικής βίας είναι (Ε.Ψ.Υ.Π.Ε.):

Τα ατομικά χαρακτηριστικά των παιδιών
Τα χαρακτηριστικά του οικογενειακού περιβάλλοντος
Οι διάφορες πλευρές του σχολικού περιβάλλοντος
Το ψυχολογικό κλίμα του σχολείου
Οι στάσεις των παιδιών, των γονέων και των εκπαιδευτικών απέναντι στη βία
Ο τρόπος προβολής της βίας από τα μέσα ενημέρωσης
Κοινωνικά προβλήματα που ενισχύουν αντικοινωνικές συμπεριφορές
Κατά τον Olweus, ο οποίος άρχισε να μελετά τη σχολική βία από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, ασκείται σε κάποιο μαθητή σχολική βία όταν δέχεται συχνά και συστηματικά αρνητικές συμπεριφορές από έναν ή περισσότερους συμμαθητές του.

Αρνητικές συμπεριφορές μπορεί να είναι (Κανδαράκης 2004):

Χτυπήματα και πρόκληση τραυματισμών
Κοροϊδίες, Χειρονομίες, Ειρωνείες και Προσβολές
Καταστροφή προσωπικών αντικειμένων
Σκόπιμος αποκλεισμός και απομόνωση από παρέες, ομαδικά παιχνίδια και κοινωνικές δραστηριότητες
Φραστικές επιθέσεις και απειλές
Σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση
Σε έρευνα που έγινε στην Αγγλία (Whitney & Smith, 1991) βρέθηκε ότι το 27% των μαθητών του δημοτικού και 10% των μαθητών της μέσης εκπαίδευσης υπήρξαν θύματα για περισσότερες από μία ή δύο φορές σε διάστημα περίπου τριών μηνών.

Στην Ελλάδα, 10-15% των μαθητών πέφτει θύμα διαφόρων μορφών βίας, ενώ το 5% είναι μαθητές που ασκούν βία. Τα αγόρια εμπλέκονται στο θέμα σχολικής βίας και γίνονται θύτες ή θύματα συχνότερα από τα κορίτσια. Τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας εκδηλώνονται περισσότερο στο δημοτικό και γυμνάσιο, ενώ μειώνονται στο λύκειο.

Για τη μείωση των προβλημάτων συμπεριφοράς και βίας στα σχολεία θα πρέπει (Ματσόπουλος, 2009):

Να υπάρξουν καλά εκπαιδευμένοι παιδαγωγοί.
Να υπάρξει αποτελεσματική εκπαιδευτική ηγεσία.
Να παρέχεται υψηλής ποιότητας διδασκαλία.
Να εμπλέκονται οργανωμένα και συστηματικά οι γονείς.
Να υπάρξει μια γενικότερη φιλοσοφία για την αλλαγή του σχολείου και του κλίματος που κυριαρχεί σε αυτό με στοχευμένες παρεμβάσεις στα αίτια του προβλήματος και όχι στα συμπτώματα που συνήθως είναι η επιφάνεια των προβληματικών συμπεριφορών.
Να μην αγνοούνται οι ψυχολογικές ανάγκες των παιδιών, των εκπαιδευτικών και των γονέων.
Σχολικοί ψυχολόγοι και ειδικοί επιστήμονες να υπάρξουν στα δημόσια σχολεία, οι οποίοι θα μπορούν να βοηθούν τα μέγιστα στο να κατανοηθούν οι ψυχολογικές διαδικασίες της αποτελεσματικής εκπαίδευσης για όλους τους μαθητές με καλύτερα αποτελέσματα για τους ίδιους, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς.
Στόχος των εκπαιδευτικών συστημάτων να είναι η πρόληψη, δηλαδή τα εκπαιδευτικά συστήματα να δρουν πριν εμφανιστούν τα διάφορα προβλήματα συμπεριφοράς, μάθησης, και προτού ακόμα εξελιχθούν σε σοβαρότερα προβλήματα βίας και επιθετικότητας. Για παράδειγμα, ένα παιδί με Μαθησιακές Δυσκολίες αν δεν υποστηριχθεί αποτελεσματικά είναι ένας «καλός υποψήφιος» προβληματικών συμπεριφορών. Η έγκαιρη και ουσιαστική στήριξη αυτού του μαθητή αποτελεί πρόληψη των προβληματικών συμπεριφορών.
Να δίνονται ξεκάθαροι κανόνες για την αποδεκτή συμπεριφορά και συνέπειες για την προβληματική συμπεριφορά βασισμένες σε μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία για την τροποποίηση της συμπεριφοράς των μαθητών.
Να υπάρξει θετικό κλίμα στο σχολείο με συνεργατική ατμόσφαιρα, ισότητα και δικαιοσύνη, τάξη και πειθαρχία, γονεϊκή συμπλοκή, αφοσίωση των διδασκόντων στην εξέλιξη των μαθητών, φροντίδα και ευαισθησία, καλές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ μαθητών και διδασκόντων.
Πηγές
Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. (2008). Ενδοσχολική βία και εκφοβισμός. Αιτίες, επιπτώσεις, αντιμετώπιση. Ανακτήθηκε από http://www.epsype.gr/images/gia_ekpaideutikous.pdf
Κανδαράκης, Α (2004). Συνυπάρχουν οι Μαθησιακές Δυσκολίες με τα προβλήματα συμπεριφοράς; Θεωρητική διερεύνηση – Πρακτική Αντιμετώπιση. Αθήνα: Σαββάλας.
Ματσόπουλος, Α. (2009). Επιθετικότητα και βία στα σχολεία: στρατηγικές αντιμετώπισης. Ανακτήθηκε από http://old.law.uoa.gr/crime-research/via-schools.pdf
Πολυχρονοπούλου, Σ. (1995). Παιδιά και Έφηβοι με ειδικές ανάγκες και δυνατότητες. Αθήνα.

Ο ιδανικός χώρος μελέτης για τα υπερκινητικά παιδιά

Τα παιδιά με διάσπαση προσοχής και υπερκινητικότητα αποσπούνται εύκολα από εξωτερικά ερεθίσματα. Για αυτό,είναι πολύ σημαντικό, ο χώρος που μελετούν να είναι οργανωμένος.

Μερικές συμβουλές για το παιδικό δωμάτιο και ιδιαίτερα για το γραφείο του μικρού μαθητή:

Καθαρό δωμάτιο με καλό φωτισμό.

Απαλλαγμένο από περιττά αντικείμενα, από τοίχους γεμάτους αφίσες.

Όσο το δυνατόν ήσυχο δωμάτιο, με δυνατότητα αποκλεισμού εξωτερικών θορύβων.

Τα υπερκινητικά παιδιά συχνά σηκώνονται ή χτυπούν τα πόδια κάτω από την καρέκλα. Βάλτε ένα μικρό σκαμπό - υποπόδιο - για να ακουμπά το παιδί τα πόδια του. Ο χώρος που ακουμπούν τα πόδια, πρέπει να είναι άδειος.

Πάνω στο γραφείο θα βρίσκονται μόνο τα απαραίτητα. Με αυτό εννοώ μια μολυβοθήκη και τα βιβλία.

Μην έχετε τηλεόραση και άλλα ηλεκτρονικά παιχνίδια μέσα στο δωμάτιο, για να μην δείτε ξαφνικά το παιδί σας να παίζει ή να βλέπει τηλεόραση τα ξημερώματα!!!

Τα χρώματα στο δωμάτιο να προκαλούν ηρεμία. Επιλέξτε απαλά χρώματα που ξεκουράζουν το βλέμμα.

Αποφύγετε την καρέκλα με τις ρόδες αν το παιδί σας είναι υπερκινητικό. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να στριφογυρίζει όλη την ώρα!

Κάτω από την καρέκλα βάλτε κάτι ώστε να μην γλιστράει. Τα υπερκινητικά παιδιά τρώνε τούμπες επειδή κουνούν την καρέκλα προς τα πίσω!

Αν υπάρχει βιβλιοθήκη στο δωμάτιο, ας μην έχει το ρόλο της αποθήκευσης! Καλό είναι να υπάρχουν λίγα βιβλία που υπάρχει πιθανότητα να διαβάσει το παιδί.

Βοηθήστε το παιδί να οργανώσει το χώρο πάνω στο γραφείο αλλά και στα συρτάρια, έτσι ώστε να είναι πιο λειτουργικός.


Σοφία Τσιντσικλόγλου
Ειδική Παιδαγωγός
sofiatsin@gmail.com
pa

Υπάρχουν "κακοί" μαθητές;

Η απάντηση μου είναι ΟΧΙ! Δεν υπάρχουν κακοί μαθητές, όπως δεν υπάρχουν ούτε χαζοί μαθητές! Κι όμως πολλοί - εκπαιδευτικοί και γονείς- νομίζουν πως υπάρχουν. Ο χαρακτηρισμός αυτός είναι γεμάτος απαξιωτικές σημασίες που δεν έχουν χώρο στην εκπαίδευση.

Ποιοι μαθητές παίρνουν συνήθως την ταμπέλα "κακός"
- αυτοί που δυσκολεύονται σε κάτι
- αυτοί δεν έρχονται με λυμένες ασκήσεις
- αυτοί που δεν γράφουν καλά στα τεστ
- αυτοί που δεν συμμετέχουν στην τάξη
- αυτοί που κάνουν φασαρία
- αυτοί που έχουν μαθησιακές δυσκολίες
- αυτοί που είναι διαφορετικοί
- αυτοί που δεν μπορούν να πουν το μάθημα παπαγαλία
- αυτοί που κάνουν ορθογραφικά λάθη
- αυτοί που δεν έχουν την κατάλληλη αντιμετώπιση από τους γονείς τους ή τους εκπαιδευτικούς
- αυτοί που δεν μπορούν να μάθουν μέσα από το βαρετό και γενικό εκπαιδευτικό σύστημα

Πώς νοιώθει ο μαθητής που έχει την ταμπέλα "κακός"
- Έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση
- Σταματά να προσπαθεί, αφού αποδέχεται το χαρακτηρισμό
- Δεν ενδιαφέρεται για τα μαθήματα
- Νοιώθει αποτυχημένος
- Νοιώθει "κακός" σε όλα, όχι μόνο στην μάθηση
- Γίνεται αποδέκτης αρνητικών σχολίων από τους συμμαθητές
- Παρατά το σχολείο

Ο ρόλος του δασκάλου δεν είναι να κάνει χαρακτηρισμούς του τύπου κακός, τεμπέλης, χαζός, προβληματικός, σκράπας και άλλα τέτοια παρόμοια, αλλά να βρει τρόπο να προσεγγίσει κάθε μαθητή του, να βρει κίνητρα για κάθε μαθητή του και να φτιάξει το κλίμα και το σύστημα στην τάξη του ώστε όλοι οι μαθητές να έχουν ίσες ευκαιρίες.

Δεν υπάρχει παιδί που είναι από τη φύση του "κακός" μαθητής, δεν υπάρχει παιδί που ξεκινώντας το σχολείο αποφασίζει ότι θα χαζεύει, δεν θα γράφει, θα είναι αργός αναγνώστης, δεν θα γράφει καλά στα τεστ κ.λ.π! Οι "κακοί" μαθητές δημιουργούνται από το ελλιπές εκπαιδευτικό μας σύστημα, από έλλειψη ενδιαφέροντος και γνώσεων από γονείς και εκπαιδευτικούς.

Δεν υπάρχει παιδί χωρίς ικανότητες και ταλέντα!

Ο "κακός" μαθητής είναι απλά ο αδύναμος μαθητής που για κάποιο ή κάποιους λόγους διαφοροποιείται από το γενικό σύνολο. Ο ρόλος του σχολείου είναι ή θα έπρεπε να είναι η παιδαγωγική και σχολική επιτυχία όλων των παιδιών.

Κι όμως, ακόμα και σήμερα κάποιοι δάσκαλοι λένε " έχω 2-3 κακούς μαθητές, τους αφήνω στην άκρη και προχωρώ με τους υπόλοιπους"!!

Όμως δεν είναι αυτός ο ρόλος του δασκάλου, δεν είναι αυτός ο σκοπός του σχολείου....είναι κάτι εντελώς διαφορετικό! Είναι να δίνει την δυνατότητα, τα εφόδια και τα κίνητρα σε ΟΛΑ τα παιδιά να μάθουν, να εξελιχθούν και να προοδεύσουν. Να υπάρχει τέτοιο περιβάλλον ώστε να ικανοποιούνται οι εκπαιδευτικές ανάγκες ΟΛΩΝ των παιδιών.

Άρα λοιπόν μπορώ να πω ότι δεν υπάρχουν κακοί μαθητές, αλλά μάλλον κακοί εκπαιδευτικοί (όχι ΟΛΟΙ) και κακό εκπαιδευτικό σύστημα.

Μπορώ επίσης να πω ότι υπάρχουν εκπαιδευτικοί που κάνουν τη διαφορά! Συνεχίστε!!


Σοφία Τσιντσικλόγλου
Ειδική Παιδαγωγός
sofiatsin@gmail.com
paidagwgos.blogspot.gr

Λόγια που δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά μας…

Είσαι βλάκας…. Ηλιθιο… Χαζο είσαι και δεν καταλαβαίνεις… Δεν σε θέλω… Δεν σε αγαπάω !
Μπορω να γράφω και αλλα για ώρες… Λόγια που ίσως δεν προορίζονται να κάνουν τόσο μεγάλο κακό , αλλα καταφερνουν να δολοφονουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας. Μεγάλωσα έχοντας την εντύπωση ότι είμαι άσχημη ,ότι δεν μου αξίζει η αγάπη , ότι είμαι χαζη βλαμμενη ζωηρή ,ισοδυναμω με 10 αγόρια & Αμφιβόλου ηθικής γιατι τόλμησα να δεχτώ δώρο του Αγ βαλεντινου στα 14 μου απο ένα συμμαθητή μου !!!! Είμαι 33 χρόνων και ακόμα θυμάμαι τον εαυτό μου να πασχίζει για το απουσιολογιο του τμήματος και αφου τα κατάφερα να Παρω τους μεγαλύτερους βαθμούς όταν τα εδειξα στη μητερα μου , αυτη είπε : Πως κανεις έτσι; Δεν είναι και 20 ! Να σημειώσω πως είχα 19,5!!!

Με τον καιρο κατάφερα να κατάρριψω όλες τις λέξεις που κάποτε με πληγωναν και δεν ήμουν εγω! Κατάφερα να μάθω τι λέξεις μου αξίζουν και με τι λέξεις θα επιτρέψω να με αποκαλούν ! Περασα πολυ καιρο ψάχνοντας να ανακάλυψω εμένα και πολυ περισσότερο χρόνο να καταλάβω πως δεν εφταιγα εγω!

Γιατι όταν κατηγορεις ένα παιδι εσύ η Μαμα του …γι αυτο αυτη είναι η πραγματικότητα ! Γιατι η Μαμα του είναι ο κόσμος του όλος ! Ο άνθρωπος που θέλει να μοιασει ,που θαυμάζει ,που αγαπάει και για χάρη του προσπαθει να καταφέρει πράγματα για να ακουσει ένα μπράβο ! Για να καταφέρει να σε εντυπωσιάσει! Βάζω στο Στάθη να κάνει διάφορα όπως πχ να τρωει μόνος του ή να πετάξει το pampers της μικρής και αν τα καταφέρνει έστω και κουτσά στραβά εγω χειροκροτω ζητοκραυγαζω!!!

Βλέπω στα ματακια του την λάμψη την περηφάνεια . Νιώθει πως τα κατάφερε !
Ας μεγαλώσουμε παιδια χωρίς τέτοια τραυματα… Τραυματα που θα τα δυσκολέψουν στη ζωη τους…
Τραυματα που θα τα κουβαλάνε μια ολόκληρη ζωη! Ας γεμίζουμε τη μέρα τους με θαυμασμό και χειροκρότημα!
Ας τα κάνουμε να ξεχειλίζουν απο αυτοπεποίθηση.



Πηγή:supermoms.com

Τα συμπτώματα της δυσαναγνωσίας

Δυσκολία στην ανάγνωση / δυσαναγνωσία Μερικά παιδιά παρουσιάζουν την μαθησιακή δυσκολία της ανάγνωσης, γνωστή ως δυσαναγνωσία. Συχνά αυτή συνυπάρχει με τη δυσλεξία ή άλλη μαθησιακή δυσκολία.

Τα σημάδια που μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το παιδί μας έχει πρόβλημα στην ανάγνωση είναι:

έντονο κόμπιασμα και παύσεις
επαναλαμβάνει γράμματα ή συλλαβές των λέξεων
διαβάζει λάθος τις λέξεις και δεν αυτοδιορθώνεται
χάνει τη σειρά του κειμένου
δυσκολεύεται στην ανάγνωση πολυσύλλαβων ή ασυνήθιστων λέξεων
παραλείπει, μεταθέτει, προσθέτει, γράμματα ή συλλαβές ή λέξεις δεν έχει κατανοήσει πλήρως τη λέξη ή την πρόταση ή το κείμενο μετά την ανάγνωση του
συλλαβίζει δυσκολεύεται να διαβάσει ακόμα και λέξεις που έχει δει πολλές φορές
ο χρόνος ολοκλήρωσης της ανάγνωσης είναι μακρύς δε χρωματίζει το λόγο του ανάλογα με το ύφος του κειμένου
ο λόγος του είναι επίπεδος χωρίς να εμφανίζονται τα σημεία στίξης κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης
τονίζει λάθος τις λέξεις
αδυνατεί να αναπαράγει τη κεντρική ιδέα του κειμένου
αδυναμία να ερμηνεύσει αυτά που διάβασε σύμφωνα με αυτά που ήδη γνωρίζει για το θέμα
αδυναμία να διαμορφώσει άποψη για αυτό που διάβασε

Σοφία Τσιντσικλόγλου

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός αποτελεσματικού εκπαιδευτικού;

Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΛΙΑΚΑΣ ΓΡΑΦΕΙ:

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ TA ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΝΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ Τα χαρακτηριστικά ενός ικανού εκπαιδευτικού σχετίζονται με πολλούς παράγοντες όπως οι γνώσεις, οι στάσεις, ο ζήλος, οι διδακτικές αρχές και μέθόδοι, ο τρόπος διδακτικής, η λεκτική ή μή λεκτική του συμπεριφορά, η ικανότητά του να δημιουργεί ευνοικό κλίμα και να προκαλεί το ενδιαφέρον των μαθητών του. Σε ένα σχολείο με δομές που προάγουν τη γνώση και εμπνέουν εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενους για την επίτευξη ενός κοινού οράματος, τότε ο εκπαιδευτικός κάνει τη διαφορά και συμβάλλει στην πρόοδο των μαθητών του.
Η αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού συνοψίζεται στα εξής

ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Οργανώνει το μάθημα του με τρόπο κατανοητό που συμβάλλει στην αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας και επιπλέον προσαρμόζεται στο επίπεδο των μαθητών του. Η διδασκαλία του χαρακτηρίζεται από οργάνωση και σαφήνεια, καλό σχεδιασμό και συνοχή του μαθήματος. Πιο συγκεκριμένα αποφεύγονται κοινότυπες εκφράσεις, ο εκπαιδευτικός συνδέει την προηγούμενη γνώση με την καινούργια, δίνει πολλά παραδείγματα(μέσα από την εμπειρία της καθημερινής ζωής των μαθητών) με στόχο να τους βοηθήσει στην κατανόηση όσων διδάσκονται, δίνει μια περίληψη των όσων θα ειπωθούν, χωρίζει το υλικό σε διακριτά σημεία που συνδέονται μεταξύ τους, διευκρινίζει και επεξηγεί πολλές φορές με την βοήθεια εποπτικών μέσων(χάρτες,κάρτες,διαγράμματα κ.α) και επιπλέον κάνει συχνές επαναλήψεις και ανακεφαλαιώσεις. Ο εκπαιδευτικός διαχειρίζεται με αυτό τον τρόπο την τάξη του δίνοντας έφεση στη μάθηση, την λεπτομέρεια, ανταποκρινόμενος έτσι στους μαθητές του σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Οι μαθητές με εκπαιδευτικούς που οργανώνουν την διδασκαλία με σαφήνεια τείνουν να δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την μάθηση, εν αντιθέσει με τους ασαφείς και ανοργάνωτους εκπαιδευτικούς-ακόμα και αν είναι φορείς πλούτου γνώσεων.

ΕΥΝΟΙΚΟ ΚΛΙΜΑ
Δημιουργεί ευνοικό κλίμα μάθησης μέσα από την δημιουργία διαπροσωπικών σχέσεων με του μαθητές του, οι οποίες διέπονται από αγάπη και ενθουσιασμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αμοιβαία συμμετοχή εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων στη διαδικασία της διδασκαλίας, μέσω του ενθουσιασμού του εκπαιδευτικού που μεταδίδεται στους μαθητές του. Οι καλές διαπροσωπικές σχέσεις, η διατήρηση οπτικής επαφής με τους μαθητές, η έμφαση που δίνεται με την κατάλληλη ένταση και το ρυθμό της φωνής του εκπαιδευτικού, το επικοινωνιακό κλίμα, η επισήμανση της σπουδαιότητας του μαθήματος και το ενδιαφέρον για τους άλλους ευνοεί ένα πνεύμα συλλογικότητας της διδασκαλίας. Η αίσθηση του χιούμορ πολλές φορές συμβάλλει στην δημιουργία θετικού κλίματος, μεταδίδει αισθήματα συγκίνησης, κεντρίζει το ενδιαφέρον και τέλος αποτελεί μέσο αντιμετώπισης των δυσκολιών κατά την μαθησιακή διαδικασία.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΓΝΩΣΕΩΝ
Χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για την επίτευξη ενός καλύτερου μαθησιακού αποτελέσματος και ενισχύει την κατανόηση του γνωστικού αντικειμένου, και όχι μόνο την απομνημόνευση. Οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί αντιμετωπίζουν ευκολότερα τις δυσκολίες των μαθητών τους, οργανώνουν καλύτερα τη διδασκαλία, παρουσιάζουν ευκολότερα την διδακτέα ύλη και σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες όπως- οι ικανότητες των μαθητών, ο χρόνος διδασκαλίας που έχουν στη διάθεσή τους, η θέληση των μαθητών να ασχοληθούν και να εμπλακούν στην μαθησιακή διαδικασία- επιτυγχάνουν καλύτερα μαθησιακά αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να επισημανθεί ότι ο εκπαιδευτικός δεν είναι παντογνώστης και η γνώση που αποκτά μέσα από την εμπειρία, τον ζήλο και το ”μεράκι”για δουλειά αποτελούν κομβικά στοιχεία μιας επιτυχημένης διδασκαλίας.

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΧΡΟΝΟΥ
Διαχειρίζεται αποτελεσματικά τον χρόνο κατά την διάρκεια της διδασκαλίας, κάτι που συμβάλλει στην καλύτερη επίδοση των μαθητών του. Αυτό εξαρτάται1) από τις ικανότητες των μαθητών οι οποίες καθορίζουν την ποσότητα χρόνου που απαιτείται προκειμένου να μάθουν κάτι,2) από τον χρόνο που διατίθεται από τον εκπαιδευτικό για την διδασκαλία κάποιου γνωστικού αντικειμένου,3) από τον χρόνο που διαθέτει ατομικά κάθε μαθητής για να μάθει κάτι,4) από την ποιότητα της διδασκαλίας, καθώς όσο πιο κατανοητή είναι τόσο πιο λίγος χρόνος απαιτείται για την κατάκτηση της μάθησης. Παρατηρείται επιπλέον ότι σε τάξεις που ο χρόνος δεν παρεμποδίζεται από μή διδακτικές δραστηριότητες όπως, συζητήσεις εκτός μαθήματος, επιβολή σχολικής πειθαρχίας, φασαρία και απρόοπτα περιστατικά, τότε τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά.
ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ
Διαχειρίζεται την σχολική τάξη και αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που προκύπτουν με τις κατάλληλες πρακτικές όπως, με το να αποτρέπει συγκρούσεις μέσα στη τάξη, να διατηρεί ακμαίο το ενδιαφέρον των μαθητών για το αντικείμενο διδασκαλίας, να εξασφαλίζει την ομαλή μετάβαση από την μία διδακτική ενότητα στην άλλη, να χρησιμοποιεί θετικές προτροπές προς επίτευξη της συμμόρφωσης και πειθαρχίας των μαθητών, με το να εμμένει προσηλωμένος και αποφασισμένος ότι θα παράσχει στους μαθητές οποιαδήποτε βοήθεια του ζητηθεί, ενώ παράλληλα αποφεύγει την οποιαδήποτε μείωση ενός μαθητή. Ο αποτελεσματικός εκπαιδευτικός γενικά έχει την τάση να προσπαθεί να εξασφαλίσει κοινωνική συνοχή και ευνοικό κλίμα μάθησης στην τάξη.
ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ
Θέτει τις κατάλληλες ερωτήσεις επηρεάζοντας έτσι την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας. Το διάστημα που μεσολαβεί/η αναμονή από την ερώτηση του εκπαιδευτικού έως την απάντηση που θα δοθεί από τον μαθητή είναι πολύτιμο. Η αναμονή καλό είναι να συνοδεύεται από θετικές προτροπές, θετικές ενθαρρύνσεις υποβοηθώντας έτσι την διαδικασία της μάθησης. Οι ερωτήσεις πρέπει να γίνονται σε συνάρτηση με τον χρόνο που απαιτείται για να απαντηθούν,(π.χ λίγες ερωτήσεις σε λίγο χρόνο και πολλές ερωτήσεις σε πολύ χρόνο)και βάσει του επίπεδου των μαθητών και του χρόνου που απαιτείται για να μάθουν κάτι. Οι ερωτήσεις σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι πρωτότυπες και να αποφεύγονται παρόμοιες ερωτήσεις χωρίς λόγο, εκτός και αν γίνονται για λόγους έμφασης. Η πρωτοτυπία έγκειται στο ότι οι ερωτήσεις καλύπτουν όλη την ύλη και όλους τους μαθητές και όχι μόνο λίγους, ενώ πρέπει να ακολουθούνται από την κατάλληλη αιτιολόγηση εκ μέρους των μαθητών, δίνοντας έτσι στον εκπαιδευτικό τον απαιτούμενο χρόνο για να εξακριβώσει τυχόν ελλείψεις και αδυναμίες- κατά την διαδικασία απόκτησης γνώσης εκ μέρους των μαθητών.

ΘΕΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗ
Επιδρά θετικά όταν μπορεί να προσαρμόζεται στις ανάγκες των μαθητών του, όταν κατανοεί την διαφορετικότητα του κάθε μαθητή, όταν κρίνει σωστά και αντικειμενικά, όταν διέπεται από ειλικρίνεια, ενθουσιασμό και προσωπική γοητεία. Ο εκπαιδευτικός ενδιαφέρεται κατά κύριο λόγο για τους μαθητές του, ενώ τους συμπεριφέρεται με σεβασμό, επιβραβεύει την επιτυχία και είναι ικανός να παίρνει κάθε φορά σωστές και συνετές αποφάσεις. Ο εκπαιδευτικός δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του, λύνει με κατανοητό τρόπο τις απορίες των μαθητών, ενισχύει την αυτοπεποίθησή τους και δείχνει οικειότητα με το να προσπαθεί να τους ακούσει και να τους βοηθήσει. Ο εκπαιδευτικός όταν κάνει τη μάθηση ευχάριστη και όταν μεταδίδει αισθήματα συγκίνησης και διέγερσης του ενδιαφέροντος των μαθητών του για το αντικείμενο που διδάσκει- δηλαδή με το να προσπαθεί να τους πείσει ότι αυτό που διδάσκει αξίζει τον κόπο και τον χρόνο- τότε πετυχαίνει ακόμα καλύτερα μαθησιακά αποτελέσματα.
ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΥΦΟΣ
Ο εκπαιδευτικός πολλές φορές ακολουθεί διάφορους τύπους διδακτικού στύλ προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή και συμμετοχή των μαθητών στην μαθησιακή διαδικασία, ανάλογα με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των μαθητών του. Άλλοτε καθοδηγεί τους μαθητές στη γνώση με τις κατάλληλες ερωτήσεις, άλλοτε αλληλεπιδρά με τους μαθητές σε ομαδικό πλαίσιο εργασίας, άλλοτε λειτουργεί ως παράδειγμα προς μίμηση υιοθετώντας καθοδηγητική συμπεριφορά βασιζόμενη στην εμπειρία του, ενώ τέλος μέσα από ένα πνεύμα διαλόγου ο εκπαιδευτικός γίνεται πιο ενεργός και καθοδηγεί τους μαθητές να βρούν μόνοι τους τις λύσεις στα ερωτήματα και προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Ο εκπαιδευτικός εφαρμόζει σε όλα τα παραπάνω την ειλικρίνεια, ηρεμία, συνέπεια και πρωτοτυπία. Η άνεση και η μή τυπικότητα του εκπαιδευτικού με τους μαθητές του- όπως εκδηλώνεται μέσα από τα αισθήματα φιλίας- σε συνδυασμό με την προσοχή και τον σεβασμό που απαιτεί αποτελούν στοιχεία μιας αποτελεσματικής διδασκαλίας. Οι κατάλληλες επεξηγήσεις που παρέχονται, τα ερεθίσματα για σκέψη και προβληματισμό, οι συνεχείς πληροφορίες και η ανατροφοδότηση των μαθητών- μέσα από τις διορθωτικές συμβουλές του εκπαιδευτικού- καθορίζουν την επιτυχή πορεία της διδασκαλίας. Προπύργιο όλων αυτών αποτελεί η ανάπτυξη διαλογικής σχέσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων, η οποία διευκολύνει την ανάπτυξη σκέψεων ενώ μέσω του κατάλληλου προγραμματισμού οι δραστηριότητες των μαθητών καθοδηγούνται βάσει ενός κοινού προγράμματος.
ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ο εκπαιδευτικός πολλές φορές μέσα από την μή λεκτική του συμπεριφορά προσπαθεί να ενθαρρύνει τους μαθητές του προς την επίτευξη ενός καλύτερου μαθησιακού αποτελέσματος. Ο εκπαιδευτικός μέσα από την οπτική επαφή με τους μαθητές δείχνει την αγάπη του, την υπομονετικότητά του και την διάθεση να ακούσει. Πολλές φορές η κατάλληλη έκφραση του προσώπου του φανερώνει αποδοχή και κατανόηση των αναγκών του κάθε μαθητή, ενώ η κινητικότητά του δίπλα στους μαθητές και ο τρόπος στάσης του προιδεάζουν θετικά τους μαθητές για την πιο ενεργή εμπλοκή τους στη μαθησιακή διαδικασία. Ο κατάλληλος χρωματισμός της φωνής του πολλές φορές χρησιμοποιείται για να δώσει έμφαση στα λεγόμενά του ή σαν μέσο κέντρισης του ενδιαφέροντος, ειδικά στην περίπτωση που το ενδιαφέρον έχει υποχωρήσει. Τέλος το χαμόγελο και το χιούμορ ως διαμορφωτικά στοιχεία ενός θετικού κλίματος αποτελούν τα καταληκτικά στοιχεία μια αποτελεσματικής διδασκαλίας. Εν κατακλείδι θα μπορούσαμε να πούμε ότι χαρακτηριστικά όπως η ειλικρίνεια, η εργατικότητα κ.α αποτελούν στοιχεία της προσωπικότητάς του κάθε εκπαιδευτικού, όμως πολλά άλλα χαρακτηριστικά μπορούν να καλλιεργηθούν μέσω της κατάλληλης εκπαίδευσης και άσκησης. Η ανάπτυξη των κατάλληλων δεξιοτήτων θα πρέπει να αποτελέσουν την προτεραιότητα όλων των ανθρώπων που ασχολούνται με την εκπαίδευση και θέλουν να καλυτερεύσουν τον τρόπο διδασκαλίας τους προς επίτευξη των στόχων και σκοπών της εκπαιδευτικής κοινότητας. ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΛΙΑΚΑΣ, φιλόλογος filologika-mathimata-online.blogspot.gr

Τα 10 χαρακτηριστικά των προικισμένων παιδιών

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Αναμφισβήτητα, όλα τα παιδιά έχουν μοναδικά χαρακτηριστικά, κλίσεις και ταλέντα. Κάποια παιδιά όμως, χαρακτηρίζονται ως προικισμένα ή ταλαντούχα, γιατί έχουν ιδιαίτερα ανεπτυγμένες δεξιότητες ή ικανότητες σε έναν ή περισσότερους τομείς. Αναγνωρίστε τα σημάδια!


Είναι γνωστό ότι ο Αϊνστάιν είχε αποτύχει όταν υποβλήθηκε σε IQ test, ενώ απορρίφθηκε στις πρώτες του εισαγωγικές εξετάσεις από το Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης. Επίσης γνωστό είναι ότι ο δάσκαλος του Μπετόβεν τον χαρακτήριζε «περίπτωση χωρίς ελπίδα». Τόσο ο Αινστάιν όσο και ο Μπετόβεν είναι δυο παγκόσμιες ιδιοφυίες. Κι όμως μέχρι την ενηλικίωση τους, τους αντιμετώπιζαν ως μετριότητες. Τι ακριβώς όμως σημαίνει «προικισμένο παιδί» και ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός έξυπνου παιδιού και μιας ιδιοφυίας;

Υπάρχουν πολλοί ορισμοί για τα προικισμένα παιδιά μια που τα παιδιά αυτά δεν αποτελούν μια ομοιογενή ομάδα. Παρατηρείται ωστόσο σύγκλιση σε ένα σημείο: το χαρισματικό παιδί είναι αυτό που δείχνει και μπορεί να επιτύχει εξαιρετικές επιδόσεις.

Σύμφωνα πάντως με το Κέντρο Αναπτυξιακής και Κοινωνικής Παιδιατρικής, οι πιο σημαντικές ενδείξεις ότι το παιδί είναι προικισμένο είναι οι ακόλουθες.


Τα κοινά χαρακτηριστικά των προικισμένων παιδιών

Τα προικισμένα παιδιά είναι όλα πολύ διαφορετικά, αλλά έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που μπορείτε να τα δείτε αν υποπτεύεστε ότι το παιδί σας έχει ξεχωριστά ταλέντα.

1. Το διάβασμα: Πολλά ταλαντούχα παιδιά μαθαίνουν να διαβάζουν εύκολα. Παρόλα αυτά, το διάβασμα από μικρή ηλικία δεν είναι κάποιο σημάδι από μόνο του – μερικά έξυπνα παιδιά παλεύουν για να μάθουν να διαβάζουν και πολλά παιδιά που διαβάζουν από νωρίς δεν είναι και τόσο έξυπνα

2. Το περπάτημα και η ομιλία: Τα παιδιά με υψηλές ικανότητες έχουν την τάση να μαθαίνουν να περπατούν και να μιλάνε από πολύ μικρή ηλικία. Έχουν πλούσιο λεξιλόγιο και ασυνήθιστο ενδιαφέρον για τις λέξεις

3. Η περιέργεια: Οι ερωτήσεις που κάνουν είναι ίσως το πιο ξεκάθαρο σημάδι μιας ιδιοφυΐας. Τα ξεχωριστά παιδιά εντυπωσιάζονται από τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος. Το μάτι τους βλέπει αμέσως τις λεπτομέρειες και εντοπίζουν πολύ γρήγορα τις διαφορές.

4. Η διαφωνία: Η αρνητική πλευρά των αναλυτικών τους μυαλών είναι ότι πολλές μικρές ιδιοφυές αμφισβητούν την εξουσία και διαφωνούν με κάθε παράκληση ή οδηγία. Έχουν την απάντηση για όλα, όπως για ποιους λόγους δεν πρέπει να πηγαίνουν σχολείο και γιατί δεν πρέπει να κάνουν τίποτα όταν βρίσκονται εκεί. Πολλές φορές τα επιχειρήματά τους έχουν βάση εξαιτίας της εξυπνάδας τους.

5. Ο άσχημος γραφικός χαρακτήρας: Πάρα πολλά έξυπνα παιδιά έχουν πρόβλημα με τον γραφικό τους χαρακτήρα. Το πρόβλημα εμφανίζεται συχνά επειδή προσπαθούν να γράψουν γρήγορα., αλλά μπορεί και να είναι σύμπτωμα κάποιας αναπτυξιακής διαταραχής, όπως η δυσγραφία ή η δυσπραγία.

6. Η ευαισθησία: Πολλά χαρισματικά παιδιά είναι υπερευαίσθητα και σωματικά και ψυχικά. Συμπάσχουν εύκολα και μερικά είναι υπερευαίσθητα στους περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως ο πολύς θόρυβος ή τα έντονα χρώματα. Αυτό μπορεί να τα κάνει να αντιδράσουν άσχημα ή να κλειστούν στους εαυτούς τους όταν έρχονται αντιμέτωπα με θορυβώδης και γεμάτες κόσμο περιστάσεις.

7. Η δημιουργική σκέψη: Τα προικισμένα παιδιά απολαμβάνουν τις πνευματικές προκλήσεις, κυρίως τα παζλ, τους λαβυρίνθους, τα παιχνίδια στρατηγικής, όπως το σκάκι.

8. Τα επίπεδα ενέργειας: Τα παιδιά με ξεχωριστά ταλέντα έχουν συχνά πολύ υψηλά επίπεδα ενέργειας και μπορεί να σταματήσουν να κοιμούνται το μεσημέρι από πολύ μικρή ηλικία. Δυστυχώς, κατά κανόνα, δεν κοιμούνται πολύ.

9. Ο πειραματισμός: Τα έξυπνα παιδιά λατρεύουν τα πειράματα. Τους αρέσει να ψάχνουν πράγματα από μόνα τους και απολαμβάνουν να αναλαμβάνουν πράγματα και να τα φέρνουν εις πέρας μόνα τους.

10. Το επάγγελμα των γονιών του: Κι όμως είναι πολύ πιθανόν να έχετε ένα πολύ έξυπνο παιδί αν εσείς ή ο σύζυγός σας ασχολείστε με μηχανολογία, υπολογιστές, επιστήμες ή μουσική.

Πηγή://www.imommy.gr/

Books worth reading:Να σου πω μια ιστορία, Διηγήσεις που μ' έμαθαν να ζω. Bucay, Jorge

Ο Ντεμιάν είναι ένας ανήσυχος νεαρός φοιτητής που προσπαθεί να ανακαλύψει τον εαυτό του. Οι αναζητήσεις του τον κατευθύνουν στον "Χοντρό", έναν πολύ ιδιόρρυθμο ψυχαναλυτή που τον βοηθά να αντιμετωπίσει τη ζωή και να βρει απαντήσεις στα ερωτήματά του με έναν τρόπο πολύ πρωτότυπο: σε κάθε συνάντηση, του διηγείται από μία ιστορία, κλασική ή μοντέρνα, "ανατολίτικη" ή "δυτικότροπη", που πηγάζει από τη λαϊκή προφορική παράδοση ή απευθείας από τη φαντασία του "Χοντρού". Οι ιστορίες αρχίζουν να λειτουργούν ως παραβολές, και ο Ντεμιάν κατασιγάζει τις αγωνίες και τις ανασφάλειές του, ωριμάζοντας μάλλον, παρά βρίσκοντας "έτοιμες λύσεις" και "συνταγές ευτυχίας"... Οι σχέσεις μεταξύ θεραπευτή και θεραπευομένου δεν είναι -ούτε αυτές- συμβατικές και αναμενόμενες. Καβγάδες, διαφωνίες, συμπάθεια, αντιπάθεια, μίσος και αγάπη αφήνονται ελεύθερα να εκφραστούν, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο δύο μοναδικούς λογοτεχνικούς ήρωες με σάρκα και οστά, προσφιλείς και οικείους στον αναγνώστη. Καμία σχέση εδώ με το στερεότυπο του ψυχαναλυτικού ντιβανιού και του οριζοντιωμένου πάσχοντος. Ο διάλογος και η ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων, διανθισμένος με εξαιρετικές αφηγήσεις ιστοριών, τοποθετούν το "Να σου πω μια ιστορία" στην κατηγορία των λογοτεχνικών βιβλίων, ασχέτως εάν, παγκοσμίως, τοποθετείται κάτω από την ετικέττα: "Βιβλία αυτογνωσίας και αυτοβοήθειας".

Πως να χτίσετε την ηθική νοημοσύνη του παιδιού σας

Ηθική νοημοσύνη είναι η ικανότητα να ξεχωρίζεις το καλό απ’ το κακό, αλλά και να σέβεσαι τις αξίες των άλλων. Με άλλα λόγια, το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σ ένα παιδί.
Της Ελένης Χαδιαράκου
Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι τύποι νοημοσύνης. Κάποιοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα της μαθηματικής και φιλοσοφικής σκέψης, όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ή ο Μπιλ Γκέιτζ. Κάποιοι άλλοι είναι συναισθηματικά προικισμένοι, για παράδειγμα οι μεγάλοι συγγραφείς, όπως ο Τζον Στάινμπεκ και η Άιρις Μέρντοχ, άνθρωποι δηλαδή που μπορούν να αποτυπώσουν ή να μεταφέρουν το συναίσθημά τους στο ευρύ κοινό. Επίσης, υπάρχει η πρακτική νοημοσύνη. Είναι οι άνθρωποι που δίνουν λύσεις σε προβλήματα, μπορούν να φτιάξουν ένα αυτοκίνητο, να δώσουν λύση όταν πλημμυρίσει το υπόγειο ή να λύσουν εύκολα μια εξίσωση. Επιπλέον, υπάρχει και η αισθητική νοημοσύνη, αυτή που διαθέτουν οι καλλιτέχνες, οι ζωγράφοι και οι μουσικοί. Κάποιες φορές, ιδιαίτερα στους μουσικούς και στους συνθέτες, η ευφυΐα αυτή συνδυάζεται με μαθηματική ευφυΐα. Τέλος, υπάρχει κι ένα άλλο είδος ευφυΐας, ίσως το λιγότερο γνωστό, η λεγόμενη ηθική νοημοσύνη. Πρόκειται για το είδος εκείνο της εξυπνάδας που συνδυάζει τη δύναμη του χαρακτήρα με την ορθή κρίση, δύο προσόντα που συνήθως απαξιώνουμε γιατί δεν τα θεωρούμε και τόσο σημαντικά. Είναι η αρετή που μας μαθαίνει να κάνουμε όλα αυτά που οφείλουμε και όχι αυτά που μας αρέσει να κάνουμε.
Τι είναι η ηθική νοημοσύνη;
Ο καθηγητής του Χάρβαρντ Robert Coles στο βιβλίο του The Moral Intelligence Of Children (Η ηθική νοημοσύνη των παιδιών) διατυπώνει την άποψη ότι τα παιδιά χρειάζονται κάτι περισσότερο από επιτυχία στις σπουδές τους και από την ικανότητα να τα πηγαίνουν καλά με τους άλλους για μια ικανοποιητική ζωή. Χρειάζονται συνείδηση, δηλαδή την ικανότητα να ερμηνεύουν αυτά που νιώθουν και να είναι σίγουρα γι’ αυτά που ξέρουν. Τα παιδιά με αναπτυγμένη την ηθική νοημοσύνη βιώνουν συναισθηματική ασφάλεια επειδή εμπιστεύονται την εσωτερική αίσθηση που διαθέτουν για να διακρίνουν το σωστό απ’ το λάθος, το καλό απ’ το κακό. Αυτό είναι που τα βοηθάει να αισθάνονται ισχυρούς δεσμούς με τους άλλους ανθρώπους, όπως με την οικογένεια, τους φίλους ή τους συμμαθητές τους.
Οι επτά βασικές αρετές της ηθικής νοημοσύνης
Στο βιβλίο Building Moral Intelligence (Χτίζοντας την Ηθική Νοημοσύνη) ο καθηγητής Dr Michele Borba και συγγραφέας του βιβλίου δίνει ένα σαφές πλάνο για το πώς μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά τις αρετές της ηθικής νοημοσύνης. Αυτές λοιπόν είναι επτά και καθεμία μπορεί να διδαχτεί με συγκεκριμένους τρόπους.
Ενσυναίσθηση: Είναι η ικανότητα να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα και τις ανάγκες των άλλων.
Για να την αποκτήσει το παιδί θα πρέπει να το βοηθήσουμε να καλλιεργήσει την ευαισθησία του, να εμπλουτίσει το λεξιλόγιό του, αλλά και να του δείξουμε τον τρόπο να αναγνωρίζει τα συναισθήματα των άλλων.
Συνείδηση: Είναι η ικανότητα να αναγνωρίζεις το σωστό και να μπορείς να το κάνεις.
Πρέπει να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για ηθική ανάπτυξη στην οικογένεια, να διδάξουμε στο παιδί να ξεχωρίζει το καλό απ’ το κακό και να ενισχύσουμε την ηθική του ανάπτυξη (να βοηθάει, για παράδειγμα, όσους έχουν ανάγκη).
Αυτοέλεγχος: Είναι η ικανότητα να ελέγχουμε τις σκέψεις και τις πράξεις μας και να λειτουργούμε με τον τρόπο που έχουμε μάθει πως είναι ο σωστός.
Καλό είναι να διδάξουμε ως προτεραιότητα την αρετή της αυτοπειθαρχίας. Επίσης, να μάθουμε στο παιδί να θέτει στόχους και να βάζει τα δυνατά του για να τους πραγματοποιήσει.
Σεβασμός: Είναι το να δείχνεις πως εκτιμάς τους άλλους φροντίζοντάς τους, αλλά και μιλώντας τους με πολιτισμένο τρόπο.
Για να βοηθήσουμε το παιδί θα πρέπει να του διδάξουμε το σεβασμό αφού πρώτα το… σεβαστούμε. Πρέπει επίσης να του μάθουμε την αρετή της ευγένειας δίνοντας έμφαση στους καλούς τρόπους. Είναι ένα εφόδιο που θα έχει για όλη του τη ζωή.
Καλοσύνη: Το να νοιάζεσαι για την ευημερία και τα αισθήματα των άλλων.
Διδάσκοντας στα παιδιά την αξία της καλοσύνης, αλλά και μαθαίνοντάς τα να επαναστατούν στη φτώχεια και στη μιζέρια τα εισάγουμε στη δύσκολη αξία της καλοσύνης.
Ανεκτικότητα: Το να σέβεσαι τις αξίες και τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων ακόμη κι αν διαφωνείς με τα πιστεύω τους.
Από πολύ νωρίς τα μικρά παιδιά πρέπει να μάθουν και να τους γίνει συνείδηση πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής, θρησκείας ή εμφάνισης.
Δικαιοσύνη: Το να διαλέγεις την ανοιχτόμυαλη συμπεριφορά και να συμπεριφέρεσαι δίκαια στους άλλους.
Μάθετε στο παιδί σας τι είναι δικαιοσύνη, διδάξτε του να συμπεριφέρεται δίκαια καθώς και τους τρόπους να αντιδρά στο άδικο.
Πώς θα χτίσετε την ηθική νοημοσύνη του παιδιού
Μια άλλη επίσης ενδιαφέρουσα άποψη για την ηθική νοημοσύνη είναι αυτή της αμερικανίδας ψυχολόγου και ειδικής σε θέματα ανατροφής Mimi Doe. «Η διανοητική και η συναισθηματική αντίληψη είναι σημαντικές», λέει η ψυχολόγος «στην ερώτηση όμως για το τι μετράει περισσότερο, το μυαλό ή η καρδιά, συνήθως ξεχνάμε την ψυχή. Και αυτή είναι που έχει τη μεγαλύτερη επίδραση στη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού». Μέσω της ιστοσελίδας της για την πνευματική ανατροφή των παιδιών, η Ντο παρέχει συμβουλές και υποστήριξη στους γονείς που θέλουν να αναθρέψουν ηθικά τα παιδιά τους.
Να σκέφτεστε θετικά
Τα παιδιά ανταποκρίνονται πάντα στις υψηλές ή χαμηλές προσδοκίες των γονιών τους, γι’ αυτό τοποθετήστε τον πήχη ψηλά. Να εμπιστεύεστε τις επιλογές του παιδιού σας. Προτιμήστε να πιστεύετε ότι θα κάνει το σωστό και όχι το λάθος. Και περιμένετε από αυτό να δείχνει σεβασμό σε σας, στους άλλους και στον εαυτό του. Πάνω απ’ όλα, όμως, να πιστεύετε ότι θα έχει μια ευτυχισμένη ζωή. Αποφεύγετε να διαβάζετε δυσάρεστες έρευνες και να φοβάστε διαρκώς για το μέλλον του. Στην εποχή του υλισμού και της «τοξικής παιδικής ηλικίας» είναι εύκολο να μας κατακλύσει ο φόβος ότι οι ζωές των παιδιών μας πήγαν στραβά με κάποιον τρόπο. Κι όμως, η παιδική ηλικία μπορεί να είναι ακόμα μια περίοδος διασκέδασης και αθωότητας και να έχει πολλά ηλιόλουστα απογεύματα με παιχνίδια στην πλατεία.
Μάθετε να ζείτε τη στιγμή
«Τα παιδιά το καταλαβαίνουν όταν δεν είστε πραγματικά συγκεντρωμένοι σε αυτά», μας λέει η Ντο. Η αφηρημάδα και η συνεχής έγνοια για άλλα πράγματα εκλαμβάνεται από εκείνα ως αδιαφορία. Όπως χαρακτηριστικά είπε ένα τετράχρονο παιδί: «Μαμά, μπορείς να με ακούσεις με το μπροστινό μέρος του προσώπου σου;» Το πιο σημαντικό πράγμα λοιπόν που μπορείτε να διαθέσετε στο παιδί σας είναι ο χρόνος σας. Και αν αφιερώσετε χρόνο, θα μπορέσετε να χαλαρώσετε και να απολαύσετε τη στιγμή. Πολύ συχνά, πολύτιμες στιγμές μάς προσπερνούν γιατί είμαστε πολύ απασχολημένοι για να τις διακρίνουμε ή ανησυχούμε για κάτι που έχει ήδη περάσει ή μας απασχολεί κάτι άλλο που μπορεί να συμβεί ή και να μη συμβεί. Αντ’ αυτού, δοκιμάστε να αφιερώσετε όλη σας την προσοχή στο παρόν.
Κατεβάστε ταχύτητα
Αυτό είναι πολύ σημαντικό αν θέλετε να απολαύσετε τις ώρες που περνάτε με τα παιδιά σας. Αναπτύξτε δομές και υιοθετήστε συνήθειες στη ζωή σας που να δίνουν και σε σας και σε εκείνα χώρο να αναπνεύσετε. Για παράδειγμα, ξεκινήστε δέκα λεπτά νωρίτερα για το ραντεβού με το γιατρό, για να μπορέσετε να περπατήσετε με το παιδί στο πάρκο που βρίσκεται στο δρόμο για το ιατρείο και να σταματήσετε για να μυρίσετε τα λουλούδια. Αυτά τα μικρά πράγματα είναι που βοηθούν τα παιδιά να καλλιεργήσουν τον ψυχισμό τους και τα κάνει να αισθάνονται ότι ζουν σε έναν θαυμαστό κόσμο.
Να επιβραβεύετε και τη συλλογική προσπάθεια
Παρακολουθείτε το παιδί σας που παίζει ποδόσφαιρο. Στο τέλος του αγώνα τρέχει προς το μέρος σας ζητώντας την επιβράβευση. Εσείς του λέτε: (α) «Ουάου! Ήσουν με διαφορά ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο. Είσαι πραγματικά εκπληκτικός» ή (β) «Τι καταπληκτική ομάδα που έχετε, όλοι σας δουλέψατε έξοχα. Ήταν ένα συναρπαστικό παιχνίδι». Όλοι μπαίνουμε στον πειρασμό να υιοθετήσουμε την πρώτη επιλογή επειδή τα παιδιά λατρεύουν τους επαίνους και διψούν για την αποδοχή των γονιών τους. Καλύτερα όμως να επιλέξετε τη δεύτερη. «Υπενθυμίζοντας στο παιδί ότι είναι μέρος ενός συνόλου -σε αυτή την περίπτωση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας- αποκτά την αίσθηση ότι συνυπάρχει δημιουργικά και σε σχέσεις εξάρτησης με τους άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι στοιχείο-κλειδί για την ανάπτυξη μιας υγιούς συνείδησης», λέει η ψυχολόγος.
Γίνετε χαρούμενοι
Πριν αρχίσετε να ανησυχείτε για την ευτυχία του παιδιού σας, χρειάζεται πρώτα να αναζητήσετε τη δική σας. Τα παιδιά μπορούν να δουν πέρα από τα ψεύτικα χαμόγελα. Αν εκτιμάτε τον εαυτό σας, το παιδί σας θα το νιώσει και αυτό θα είναι ένα από τα πιο πολύτιμα μαθήματα ζωής. Η Μίμι Ντο μιλά για ένα δίλημμα που αντιμετώπισε κάποιο Σάββατο πρωί, όταν δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα πήγαινε στο μάθημα της γιόγκα (η «εγωιστική» επιλογή) ή αν θα έμενε στο σπίτι για να περάσει λίγο ποιοτικό χρόνο παρέα με τα παιδιά της (η επιλογή της «καλής μητέρας»). Τελικά, αποφάσισε η μικρή της κόρη για εκείνη: «Μου είπε να πάω επειδή μετά το μάθημα της γιόγκα είμαι καλύτερος άνθρωπος και πιο καλή παρέα», θυμάται η Ντο. Όταν είστε χαρούμενοι και χαλαροί, αντανακλάτε θετική ενέργεια. Είναι μεταδοτική. Μην προσποιείστε ότι είστε οι τέλειοι γονείς, απλώς να είστε χαρούμενοι. Τόσο απλά.
Βρείτε την ψυχή σας
Δεν χρειάζεστε την επίσημη θρησκεία για να έρθετε σε επαφή με την ψυχή σας. «Λαμβάνω συνεχώς γράμματα από γονείς που λένε ότι έχουν ανάγκη και πραγματικά διψάνε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα πνευματικό σπίτι, αλλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν, επειδή έχουν απομακρυνθεί από την οργανωμένη θρησκεία», εξηγεί η Ντο. «Ωστόσο, η πνευματικότητα έρχεται από μέσα μας. Είναι το να έρθουμε σε επαφή με την εσώτερη αίσθηση του θαυμασμού και της χαράς και με το τι σημαίνει να είμαστε σε επαφή με τους άλλους ανθρώπους».
Κάνετε τα πιστεύω σας πράξεις
«Τα παιδιά είναι άγρυπνοι φρουροί της ηθικής των μεγάλων –ή της έλλειψής της», επισημαίνει ο καθηγητής Ρόμπερτ Κόουλς. «Ένα παιδί θα ψάξει για ενδείξεις σχετικά με το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται και σίγουρα θα βρει πολλές από τον τρόπο με τον οποίο εμείς οι γονείς ζούμε τη ζωή μας». Με άλλα λόγια, μη μένετε στα λόγια. Κάνετε τα πιστεύω σας πράξη.
Ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσετε…
Τα μικρά παιδιά είναι πνευματικά από τη φύση τους. Δεν χρειάζεται να τους μάθετε να βιώνουν το θαυμασμό και τη χαρά. Επίσης, έχουν έναν φυσικό δεσμό με τους άλλους ανθρώπους και με το σύμπαν, αλλά η κουλτούρα μας τον καταστρέφει. Όταν γίνεστε γονείς, έχετε μια καλή ευκαιρία να επανεκτιμήσετε τις αξίες σας και να επανασυνδεθείτε με τον δικό σας πνευματικό εαυτό. «Η εγκυμοσύνη είναι το σημείο εκκίνησης για τόσες πολλές μητέρες», λέει η Ντο. «Είναι η περίοδος κατά την οποία επανασυνδέονται με την πνευματικότητά τους. Τι θα μπορούσε να είναι πιο πνευματικό από μια νέα ζωή που μεγαλώνει μέσα μας;» Το κλειδί είναι να διατηρήσουμε αυτό το συναίσθημα σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της ανατροφής του παιδιού. «Πολύ συχνά η φυσική πνευματικότητα των παιδιών συνθλίβεται από καλοπροαίρετους γονείς που ενδιαφέρονται να δουν αποτελέσματα και από ένα ανταγωνιστικό σχολικό σύστημα», προειδοποιεί η Ντο. «Ό,τι κι αν συμβεί, όμως, μην αφήσετε την αίσθηση θαυμασμού του παιδιού σας να μαραθεί και να σβήσει».
…και ποτέ δεν είναι αργά
Όλοι οι γονείς τα θαλασσώνουν μερικές φορές, μην ανησυχείτε. Μάθετε να λέτε συγγνώμη και να προχωράτε. Είναι πάντα χρήσιμη μια δεύτερη ευκαιρία τόσο για τον εαυτό σας όσο και για τα παιδιά. Με αυτό τον τρόπο τους δείχνετε και πώς να αντιμετωπίζουν τα δικά τους λάθη.
Ηθική νοημοσύνη για μια πιο έξυπνη κοινωνία
Το χτίσιμο της ηθικής νοημοσύνης δεν είναι βοηθητικό μόνο για το παιδί, αλλά και για όλη την κοινωνία. Με άλλα λόγια, η ηθική εξυπνάδα είναι το αντίδοτο στη μιζέρια και στην απώλεια της ελπίδας. Ένα ηθικά εκπαιδευμένο άτομο μπορεί να κυριαρχήσει στον άκρατο αυθορμητισμό του, να πολεμήσει τη βία και την κατάθλιψη. Είναι αντίδοτο στη βίαιη συμπεριφορά και μπορεί να δώσει υπόσταση σε μια άδεια ζωή. Η ηθική νοημοσύνη είναι ίσως η πιο ανθρωποκεντρική απ’ όλες και σίγουρα εκείνη που μπορεί να συμβάλλει στο χτίσιμο μιας πιο δίκαιης και ευτυχισμένης κοινωνίας.


Read more: http://enallaktikidrasi.com/2014/01/pos-na-xtisete-tin-ithiki-noimosyni-tou-paidiou-sas/#ixzz2qDKrp4bt

Τα πολλά «μπράβο» κάνουν κακό στην αυτοπεποίθηση!

«Τέλεια!», «Δεν έχω δει πιο όμορφο», «Μπράβο σου»… Εκφράσεις που ακούμε συχνά, σε παιδικές χαρές, σχολικές αίθουσες, γενικά όπου υπάρχουν παιδιά. Τα λέμε για να ανεβάσουμε την αυτοεκτίμησή τους και καλά κάνουμε, έτσι δεν είναι; Ίσως και όχι… Νέα έρευνα υποστηρίζει ότι όταν οι ενήλικες το παρακάνουν επιβραβεύοντας το καθετί που κάνουν τα παιδιά, αντί να τα βοηθήσουν να νιώσουν καλύτερα για τον εαυτό τους, τελικά βλάπτουν την αυτοπεποίθησή τους, κυρίως όταν πρόκειται για παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Ο λόγος είναι ότι με τον τρόπο αυτό περνούν το μήνυμα ότι πρέπει να συνεχίσουν να ανταποκρίνονται στα υψηλά στάνταρντ που έχουμε θέσει κι ότι καλό θα ήταν να μην επιχειρήσουν να δοκιμάσουν κάτι καινούριο γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να αποτύχουν.

Για τις ανάγκες της έρευνας, τα αποτελέσματα της οποίας δημοσιεύτηκαν στην Επιθεώρηση Psychologocal Science, περισσότεροι από 700 γονείς και εκπαιδευτικοί ρωτήθηκαν πώς θα αντιδρούσαν στην υποθετική περίπτωση που ένα παιδί με χαμηλή αυτοπεποίθηση τους έδειχνε μια ζωγραφιά ή έλυνε μία άσκηση. Οι απαντήσεις του 25% των ερωτηθέντων εντάσσονται στην κατηγορία που οι ερευνητές θεωρούν ως «υπερβολική επιβράβευση», όπως για παράδειγμα «τέλεια», «απίστευτα» κ.λπ.

Σε ένα άλλο πείραμα, 240 παιδιά ηλικίας 8 έως 12 ετών συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο προκειμένου να υπολογιστεί η αυτοεκτίμησή τους. Στη συνέχεια, τους ζητήθηκε να φτιάξουν ένα αντίγραφο ενός διάσημου πίνακα, το οποίο όπως τους είπαν θα αξιολογούσε ένας επαγγελματίας ζωγράφος. Ο «ζωγράφος» αυτός έγραψε ένα σημείωμα σε κάθε παιδί, είτε εκθειάζοντας τη ζωγραφιά του («έφτιαξες μια υπέροχη ζωγραφιά») είτε απλά επιβραβεύοντας («η ζωγραφιά σου είναι πολύ όμορφη») ή χωρίς να το επιβραβεύει καθόλου. Στη συνέχεια τα ίδια παιδιά κλήθηκαν να φτιάξουν άλλη μία ζωγραφιά αλλά αυτή τη φορά τους έδωσαν το δικαίωμα να επιλέξουν: Η μία επιλογή, όπως τους είπαν, ήταν εύκολη αλλά δεν θα μάθαιναν και πολλά φτιάχνοντάς τη, ενώ η άλλη ήταν δύσκολη και σίγουρα θα έκαναν λάθη αλλά θα είχαν πολλά να μάθουν. Τα παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση που είχαν στο πρώτο στάδιο δεχτεί υπερβολική επιβράβευση διάλεξαν την εύκολη εικόνα.

Αντίθετα, τα παιδιά με υψηλή αυτοεκτίμηση διάλεξαν τη δύσκολη, ανεξάρτητα από το πόσα «μπράβο» είχαν ακούσει πριν, φανερώνοντας ότι η επιβράβευση έχει διαφορετικό αποτέλεσμα ανάλογα με το τι πιστεύει το ίδιο το παιδί για τον εαυτό του.

Δώρα σε παιδιά με Γλωσσική ή Λογικομαθηματική νοημοσύνη.

Σήμερα θα δούμε δώρα που μπορούμε να χαρίσουμε σε παιδιά  με Γλωσσική  ή Λογικομαθηματική νοημοσύνη.

Η Ελένη Γαρυφαλάκη, συγγραφέας του βιβλίου "Πολλαπλή Νοημοσύνη" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, προτείνει:

Για παιδιά με Γλωσσική Νοημοσύνη
"Άτομα με καλή γλωσσική νοημοσύνη, σκέφτονται με λέξεις και συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τον προφορικό ή τον γραπτό λόγο για να εκφράσουν περίπλοκες ιδέες. Επίσης έχουν αυξημένη ευαισθησία στους ήχους και το ρυθμό των λέξεων, καθώς και στη σημασία τους."
Ένα παιδάκι λοιπόν που προτιμά να εκφράζεται γλωσσικά, θα απολαύσει δώρα που έχουν σχέση με λέξεις, με γράψιμο, με αφήγηση ή με ανάγνωση.
Ναι, τα βιβλία είναι ένα δώρο που αγαπούν, αλλά δεν είναι και το μόνο. Μερικές ιδέες είναι:
*Για παιδιά 2-4 ετών:
Βιβλία με σκληρό εξώφυλλο, με τρισδιάστατες εικόνες, με παραθυράκια για να ανακαλύψεις κι άλλες ιστορίες, βιβλία διαδραστικά. Μια καλή πρόταση είναι τα βιβλία της σειράς "Βιβλία με παραθυράκια" των εκδόσεων Σαββάλας.
*Για παιδιά 4-6 ετών:
Βιβλία με ιστορίες και παραμύθια, αλλά και επιτραπέζια που μπορούν να παίξουν σε παρέα, όπως το "Στόρυ Πάρτυ" και το "Dobble" από Κάισσα. Μια καλή πρόταση βιβλίου είναι "Η αρπαγή της κότας" από εκδόσεις Ηλίβατον, όπου το παιδί αφηγείται μια ιστορία μόνο με εικόνες, όπως και πολλά των εκδόσεων Κόκκινο, τα οποία έχουν υπέροχη εικονογράφηση.
*Για παιδιά 6-9 ετών:
Βιβλία κλασικής παιδικής λογοτεχνίας, βιβλία ελληνικής και παγκόσμιας μυθολογίας, αλλά και επιτραπέζια παιχνίδια, όπως το βραβευμένο "Dixit" από Κάισσα. Οι κούκλες ή τα Playmobil βοηθούν, επίσης, την έκφραση του προφορικού λόγου, καθώς το παιδί φτιάχνει σενάρια και μπορεί να τα χρησιμοποιήσει και στη δραματοποίηση ιστοριών. Μια καλή πρόταση βιβλίου είναι τα βιβλία ελληνικής μυθολογίας της Μαρίας Αγγελίδου από εκδόσεις Παπαδόπουλος και βιβλία κλασικής παιδικής λογοτεχνίας από εκδόσεις Πατάκη.
*Για παιδιά 9-12 ετών:
Βιβλία παγκόσμιας λογοτεχνίας και όχι μόνο παιδικής, αλλά και επιτραπέζια, όπως το "Dixit" και το "Μια φορά κι έναν καιρό" από Κάισσα. Εκτός από τις εκδόσεις Πατάκη, οι εκδόσεις Μίνωας, επίσης, έχουν μια καλή σειρά σταχωμένων βιβλίων κλασικής λογοτεχνίας.

Για παιδιά με Λογικομαθηματική Νοημοσύνη
" Τα άτομα που σκέφτονται και εκφράζονται λογικομαθηματικά κατανοούν τον κόσμο μέσα από τη σχέση αιτίας  - αποτελέσματος και αντιλαμβάνονται εύκολα τα σχήματα καθώς και τις σχέσεις ανάμεσα στα αντικείμενα και τις καταστάσεις. Επιπλέον είναι ικανά να σκέφτονται κριτικά και να λύνουν προβλήματα με τρόπο δημιουργικό "
Ένα παιδάκι λοιπόν που προτιμά να εκφράζεται λογικομαθηματικά, θα απολαύσει δώρα που έχουν σχέση με πειραματισμό, με μυστήριο, με μαθηματική λογική και γρίφους.
Μερικές ιδέες είναι:
*Για παιδιά 2-4 ετών:
Τουβλάκια, παιχνίδια με σχήματα, παζλ λίγων και μεγάλων κομματιών και βιβλία πληροφοριών διαδραστικά. Μια καλή πρόταση βιβλίου, για παράδειγμα, είναι τα βιβλία με την Τελίτσα και την Παυλίτσα από τις εκδόσεις Πατάκη, τα οποία μπορεί να είναι αφής, με παζλ, με αναδιπλούμενα μέρη κ.ά.
*Για παιδιά 4-6 ετών:
Lego Duplo, παζλ με περισσότερα κομμάτια και βιβλία πληροφοριών ανακαλυπτικά. Οι εκδόσεις Σαββάλας έχουν αρκετά διαδραστικά βιβλία πληροφοριών για το διάστημα, για τον κόσμο γύρω μας, αλλά, επίσης, και οι εκδόσεις Μίνωας έχουν τα βιβλία του Τριβιζά που αναπτύσσουν τη λογικομαθηματική νοημοσύνη των παιδιών, όπως "Ο Άρης ο Τσαγκάρης" ή τη "Φουφήχτρα".
*Για παιδιά 6-9 ετών:
Παζλ αρκετών κομματιών φυσικά, Lego για κατασκευές, μοντελισμός και επιτραπέζια όπως το "Χάλι Γκάλι" από Κάισσα. Σχετικά με βιβλία, τα βιβλία πληροφοριών που κυκλοφορούν από εκδόσεις Ερευνητές είναι ιδανικά για εύκολα πειράματα και παιχνίδια.
*Για παιδιά 9-12 ετών:
Τα βιβλία μυστηρίου είναι ιδανικά για παιδιά με λογικομαθηματική νοημοσύνη και οι εκδόσεις Αρμονία έχουν την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, σειρά. Άλλα δώρα που θα αρέσουν στα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι τα επιτραπέζια με γρίφους, το σκάκι και τα Lego. 

πηγή : http://paidikavivlia.blogspot.gr/2013/12/blog-post_17.html